Inzichten

Op deze pagina kun je de stukjes vinden die ik wekelijks schrijf.
Wil je op de hoogte worden gehouden als er een nieuwe geplaatst wordt?
Stuur me een mailtje en ik zet je op de mailing lijst.
Wil je van de lijst af, dan kun je me ook gewoon een mailtje sturen.
www.bewustwordingsmomentjes@on.nl

Inhoud:

15 november: Zo heb ik me toch vaker gevoeld.
8 november: Sta je er wel eens bij stil?
1 november: Het moest in de doofpot.
25 oktober: Tien dingen die je zou willen.
18 oktober: Verkiezingen.
11 oktober: 1 kopje koffie.
4 oktober: Blij zijn met wat je hebt.
27 september: Zijn wij geprogrammeerd?
20 september: Zomaar een dag.
13 september: Recept

1  januari:   In het nu 

15 november:
Zo heb ik me toch vaker gevoeld.
In sommige situaties kun je je behoorlijk alleen voelen.
Je staat er alleen voor. Niemand om je heen om je ervaring te delen.
Je wordt op jezelf terug geworpen. Zoek het zelf maar uit.
Je voelt je onzeker. Nou komt het er op aan: Ben je zelfstandig genoeg?
Kun je er mee omgaan, en hoe doe je dat dan?
Er gaat van alles door je hoofd. Je maakt van een mug een olifant en je begint in paniek te raken. Je bedenkt allerlei doemscenario’s en je voelt je energie zakken.
Wat voorheen nog de 5de dimensie leek, is weer terug naar de 3de met alle negativiteit van dien. Is het een beproeving? Misschien wel.
Waar herken ik dit van? Zo heb ik me toch vaker gevoeld.
Lang geleden. Een fobie. Een hele moeilijke tijd waarin alles ‘spannend’ was.
Waar het veel moed kostte om maar boodschappen te doen, of iemand te bellen.
Een tijd waarin ik het liefst als een bang muisje in een hoekje zou wegkruipen.
Een tijd waar ik doorheen ben gekomen en er sterker uit kwam dat dat ik van tevoren was.
En dan ineens dit weer.
Gelukkig herkende ik het en weet ik hoe zo iets kan ontstaan.
Als je iets angstigs meemaakt kan het zijn dat je aura (het energieveld om je heen)
onderbrekingen krijgt. "Gaten in je aura" noemen ze dat.
Daardoor kunnen energieën binnen komen die dezelfde frequentie hebben, dus angst in dit geval. Dit zorgt ervoor dat je angst nog meer aangewakkerd wordt,
en zo ga je als een neerwaartse spiraal omlaag.
Dit kost je energie en je wordt er moe van.
Wat doe je dan?
Ik deelde mijn verhaal en kwam er achter dat de angst erger is dan de kwaal.
Maar ik voelde me toch onzeker, en er bleef van alles door mijn hoofd spelen.
Toen ik herkende hoe het werkt, zorgde ik dat mijn aura zich zou sluiten,
door middel van de schumann resonantie oefening.
Toen heb ik het huis gerookt met palo santo (heilig hout). Sommige gebruiken hier salie voor.
Dit om negatieve energieën te verwijderen.
En ik heb wat dingen uitgesproken om mijn actieve stresshormonen te verwijderen.
Verder heb ik nu ondersteuning door middel van kleuren therapie.
Korreltjes die ik bij me draag.
En vraag me niet hoe het werkt, maar sindsdien voel ik me weer in orde.
Ik ben er weer doorheen.
Oude dingen die even terug komen, om je te laten herinneren.
Dankjewel voor deze ervaring.
Ik weet het weer.
#

8 november:
Sta je er wel eens bij stil?
Sta je er wel eens bij stil, hoe vaak je de dingen onbewust doet?
“Op de automatische piloot,” om het zo maar te zeggen.
Het hele ochtendritueel gaat als vanzelf.
Je doet het ook op precies dezelfde manier en op dezelfde volgorde. Zonder er bij na te denken.
En juist daardoor gaat er van alles door je gedachten.
Je denkt aan wat je die dag gaat doen. Je denkt aan wat is gebeurd.
Je denkt aan van alles, behalve aan hetgeen je aan het doen bent.
Het viel me ineens op.
Zo gaat het ook met auto rijden. Als je aan het lessen bent, moet je je heel goed concentreren, want je moet veel te veel dingen tegelijk leren. Wanneer je het onder de knie hebt,
gaat het bijna als vanzelf. Je let wel op, maar het rijden gaat bijna automatisch.
Ik merk wel, dat als ik aan het autorijden ben, en iemand zit naast me te praten,
dat ik het niet in me op kan nemen, wanneer ik op moet letten in bepaalde situaties.
Alsof dat in een ander plekje in mijn hersenen terecht komt, dat zich even sluit
om op het verkeer te kunnen letten. Alsof je even het knopje omdraait.
Heb jij dat ook?
Sommige mensen kunnen veel dingen tegelijk uitvoeren, maar ik denk dat wanneer je je op één ding concentreert, het toch beter gaat.
Zo heb je tegenwoordig veel kinderen, maar ook volwassenen die moeite hebben
zich te  concentreren. Of beter gezegd, die snel afgeleid zijn.
Ze krijgen dan een stempel of etiket opgeplakt met een aantal lettertjes.
Alsof het een onvolkomenheid zou zijn, maar is dat wel zo?
Het kan net zo goed een kwaliteit zijn.
Deze mensen zijn veel bewuster bezig. Die doen de dingen niet ‘op de automatische piloot’.
Die richten alle aandacht, op waar ze mee bezig zijn, en doen de dingen ook heel precies.
We zeggen wel eens: “Goei werk heeft tijd nodig.” Wat is daar nou mis mee?
Je hoeft toch niet alles tegelijk te doen.
Misschien is de wereld wel veel te hectisch geworden, en als we daar in meegroeien
wordt alles automatisme. Dan zijn we niet meer bewust bezig met wat we doen.
Dan worden we constant afgeleid door hersenspinsels,
en ontgaat ons veel informatie die belangrijk kan zijn.
Dan leven we niet, maar worden we geleefd.
Dan reageren we bijna automatisch op dingen buiten ons, en daar speelt de media en de reclame handig op in. Die laten ons denken wat we moeten denken en consumeren wat zij willen,
en wat ze voor ons gemanipuleerd hebben.
Ik heb nou veel tijd, nou ik niet meer ‘moet’, dus ook meer tijd om na te denken.
Het voelt alsof ik nu uit die hectiek ben gestapt en het van een afstandje kan bekijken.
Alsof ik niet meer in de tredmolen meeloop, maar er langs sta.
En dan ga je de dingen heel anders waarnemen en kun je soms achter het verhaal kijken.
Waar ik inmiddels achter ben, is dat de wereld helemaal andersom is, als dat we geleerd hebben. Niets is wat het lijkt, en dat is soms heftig om te beseffen.
Ik heb er zo’n twintig jaar over gedaan, om al die informatie te verzamelen en in me op te nemen, om er achter te komen wat ik nu weet.
Voor mensen die nog steeds in ‘het oude denken’ zitten zal het een schok zijn,
wanneer de waarheid bekend gemaakt zal worden,
over hoe de wereld daadwerkelijk in elkaar zit. En, dat zit eraan te komen.
En dan zal ik ook nog vele nieuwe dingen te horen krijgen,
want ik weet misschien ook nog maar nét het topje van de ijsberg.
“Hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je zo weinig weet.”
Weet je nog?
#

1 november:
Het moest in de doofpot.
Heb jij er wel eens een gezien, een ufo?
Ik niet, maar ik hoor de laatste tijd steeds meer over objecten die worden waargenomen
in de lucht. Natuurlijk zijn er ook veel drones. Die zijn van deze wereld.
Maar de laatste tijd vliegt er ook van alles boven militaire basissen,
en boven plekken waar kernwapens zijn.
Deze objecten zijn niet op de radar te zien, en ze kunnen niet uit de lucht geschoten worden.
Er wordt gezegd dat ze buitenaards zijn, of misschien wel binnenaards.
Ze maken de kernwapens onklaar, en dat is maar goed ook. We krijgen hulp van bovenaf.
Er mag geen kernoorlog meer komen.
Het schijnt dat in de tijd van Atlantis ook kernwapens gebruikt zijn,
waardoor het continent ten onder ging.
Als hier kernwapens gebruikt worden, hebben de bewoners van andere planeten
er ook schade van, en daarom laten ze het niet meer toe.
Voor veel mensen klinkt het misschien ver van mijn bed, en: “dat kan niet.”
Nee, we zijn met die informatie niet opgevoed.
Buitenaardsen kwamen alleen in science fiction films voor.
Maar hoe zit het met het Rosswell incident, waar in 1947 een ufo neerstortte?
Er waren veel getuigen, maar het moest in de doofpot.
Later werd gezegd dat het een weerballon was. Met een alien erin?
In 1989 stortte een ufo neer bij het stadje Vronesh onder Moskou.
Anton Teuben is er naartoe gegaan. Hij is het oudste ufo meldpunt van Nederland.
Er zijn veel mensen die ‘contact’ hebben gehad, maar die worden niet voor vol aan gezien,
en velen zijn in psychiatrische instellingen terecht gekomen.
Mensen durven het vaak ook niet te melden, omdat het niet geloofd wordt.
Alsof er een taboe op zit. Tegenwoordig heeft bijna iedereen een telefoon bij, met camera erin.
Dus als er iets te zien is, wordt het gefilmd of gefotografeerd.
En zo wordt er steeds meer bekend.
Op het nieuws wordt het niet uitgezonden, maar op internet kun je heel veel filmpjes vinden
van bijzondere waarnemingen. Mensen kijken vaker in de lucht en zien bijzondere dingen.
Er zijn ook veel mensen die telepatisch contact hebben met buitenaardsen.
Ik denk dat het belangrijk is om te weten dat we niet alleen zijn.
Hoe zou je het vinden als er ineens een groot ruimteschip boven je hoofd te zien is, of zelfs landt. Dan schrik je je toch het apenlazerus. Dan breekt er paniek uit,
en mensen denken dat ze aangevallen worden. Daar hebben al die films wel voor gezorgd.
Ik denk dat we eerst aan het idee moeten wennen, voordat we vertrouwen kunnen krijgen,
en dat ze zich daarom eerst op afstand laten zien.
Op historische afbeeldingen zijn ook ufo’s te zien, dus lang geleden wisten de mensen er al van. Raar hè, dat wij er nooit iets over geleerd hebben op school. Van wie mogen we dat niet weten?
Er zijn buitenaardsen die zich al tussen ons bevinden, en die er net zo uitzien als jij en ik.
Er zijn veel soorten rassen, van veel verschillende planeten.
Met wat wij geleerd hebben lijkt het allemaal onvoorstelbaar.
Weet je nog in 1969, van de maanlanding? (als het al echt was)
Daarna deden ze het niet meer, omdat ze ‘de technologie niet meer hadden’, was de reden.
Hoe moeten dan objecten van andere planeten hier komen, die afstanden zijn toch veel te groot? Voor hen niet. Ze kunnen door portalen reizen en door dimensies.
Misschien wist je dit allemaal al lang, of misschien is dit nieuw voor je.
Dan is er een zaadje gepland, en ga je er meer van tegenkomen.
Als dan het buitenaardse contact gaat komen, is het niet zo’n schok.
Hier een mooi gesprek met Anton Teuben, om er meer van te weten te komen.
Enne,
kijk eens vaker in de lucht.
#

25 oktober:
Tien dingen die je zou willen.
We maken van alles mee in ons leven. Positieve dingen, maar ook negatieve dingen.
We denken dat het ons ‘overkomt’ als er iets vervelends gebeurt, maar is dat wel zo?
Soms hebben de ‘negatieve’ gebeurtenissen een doel, een reden, om er geestelijk van de groeien.
Er mee leren omgaan is een van de dingen die we kunnen doen.
Vaak hebben we een wereldbeeld, maar die kan zomaar plotsklaps veranderen.
Ik denk dat het heel belangrijk is om stellingen eens nader te onderzoeken.
Niet alles klakkeloos aannemen, maar wel open staan voor andere denkwijzen.
Neem je informatie uit verschillende bronnen en voel dan wat voor jou waarheid is.
Of het resoneert. En ja, je mening kan veranderen, en dat mag ook.
Er is een gezegde: “Het was een arme man, hij had maar één mening.”
Hoe meer informatie je tot je neemt, hoe preciezer je het gaat zien.
Neem zo’n puzzeltje die je vroeger maakte.
Door middel van puntjes die genummerd waren met elkaar te verbinden, ontstond een tekening.
Als je nou vier puntjes had, zou je een vierkant maken,
maar het zou evengoed een cirkel kunnen zijn.
Maar omdat je zo weinig puntjes hebt (lees informatie) wordt het een vierkant.
Dat geeft dus een vertekend beeld.
Dus breidt je hersenbibliotheek uit en je gaat op den duur het grotere geheel zien.
En… als je het eenmaal ziet, kun je het niet meer ont zien.
Dan krijg je ineens heel veel ‘puntjes’ bij en gaat het een hele mooie tekening worden,
met veel details.
Als je nou beseft dat je heel veel zelf in de hand hebt, als je weet hoe het werkt,
dan kun je heel veel creëren. In feite doe je dat al, al is het onbewust.
Waar je aandacht naar uitgaat, trek je aan.
Ben jij negatief ingesteld en denkt: “Dat gaat nooit lukken”, dan is dat wat je aantrekt.
Ben je positief ingesteld en denk je: “Dat is wat ik voor elkaar wil krijgen”,
dan komt er iets op je pad, wat jou die richting aangeeft.
Het is dan aan jou om er iets mee te doen.
Doe je er niks mee, dan stopt het daar, maar sla je die richting in, dan volgt er meer.
En zo kom je tot je eindbestemming, en is het je gelukt.
Wat belangrijk is, is om alles wat je voor elkaar wil krijgen, of wil hebben, positief te formuleren. Dus niet: “Ik wil stoppen met nagels bijten”, maar: “Ik wil mijn nagels weer laten groeien.”
(Deze heb ik zojuist zelf op mijn lijstje gezet.)
Zoals ik in een eerder inzicht heb geschreven, dat dankbaarheid een hoge frequentie heeft,
helpt het ook met creëren.
Als je iets graag wil, en je kunt van tevoren de dankbaarheid voelen alsof het al gebeurt is,
of alsof je het al hebt en je laat het los, geeft het over aan het universum, dan komt het op je pad. Ga het maar eens proberen.
Maak maar eens een lijstje met tien dingen die je zou willen.
Begin met kleine dingen, want als je erbij gaat denken hoe dat dan zou moeten,
of dat het niet mogelijk is, dan houdt dát het proces tegen.
Door met kleine dingen te beginnen, waarbij het eigenlijk niet zo veel uitmaakt
of het uitkomt of niet, dus waar geen weerstand op zit, gaat het gemakkelijker.
Dus je maakt je lijstje en begint ieder zin met: “Dankjewel dat” en dan een positieve zin.
Probeer die dankbaarheid ook te voelen alsof het al zo is.
Leg het lijstje weg en laat het over aan het universum.
Ik heb ook een lijstje gemaakt. Een paar van die dingen die er op staan:
Dankjewel dat het zo’n leuke zussendag gaat worden. Dankjewel dat het dan ook mooi weer is. Dankjewel dat mijn Amethyst-geode verkocht wordt.
Het was woensdag een hele leuke ‘zussendag’ met mooi weer.
En donderdag was de Amethyst-geode die al een tijd te koop stond ineens verkocht.
Prachtig toch, hè?
Dus ga ook aan de slag en kijk na een tijdje op je briefje, 
en zie wat er allemaal is uitgekomen. 
Succes!
#

18 oktober:
Verkiezingen
Nog even en het is weer zo ver: ‘de verkiezingen’.
Hebben we eigenlijk wel iets te kiezen?
Ja, we krijgen een stempas en mogen een rood kruisje zetten bij de naam van de persoon
waaraan jij je stem wil geven. x
Aan het eind worden de stemmen geteld, maar gaat dat eigenlijk wel eerlijk?
Ik heb eens gehoord van iemand die mee ging tellen dat het dubbel gecontroleerd wordt,
dus daar zit het wel goed. Er zijn genoeg integere mensen die het met de beste bedoelingen doen. Maar er hoeven er maar een paar te zijn die de uitslag beïnvloeden,
en heel het stemmen heeft dan geen nut gehad. Zoals in Amerika is gebeurd.
Er kwamen ineens een groot aantal stemmen van mensen die al lang niet meer leefden.
Hoe kan dat dan?
De partijen maken van tevoren allemaal mooie beloften, die ze toch niet waar (kunnen) maken
als ze de stemmen hebben gekregen.
Je ziet allerlei filmpjes voorbij komen, het is één grote poppenkast voorstelling.
En die ben ik eigenlijk al ontgroeid vanaf de kleuterschool.
We moeten kiezen voor iemand die dan voor ons de dienst uit gaat maken.
Maar heeft die persoon eigenlijk wel iets te zeggen, of wordt die ook bestuurd van bovenaf?
Er worden steeds nieuwe wetten gemaakt en er worden ons nieuwe beperkingen opgelegd.
We betalen steeds meer belasting voor dingen die we niet willen.
We mogen geen kritiek meer hebben, want dan ben je een complotdenker, antisemiet,
of een gevaar voor de overheid. Maar kritiek is toch gezond?
Als we altijd maar ja en amen zeggen, dan worden we geleefd,
en dat is geen leven zoals het bedoeld is. Dan is er helemaal geen vrijheid meer.
We denken nog dat we vrij zijn, maar alles wordt gemonitord.
Heb je een smartphone, en betaal je ook nog daarmee, dan weten ze al alles van je.
Ze kennen al je contacten, weten waar je bent, luisteren mee met je gesprekken,
zien mee wat je opzoekt en waar jouw interesse naar uit gaan.
Ze weten je koopgedrag, en dus ook of je een huisdier hebt, of je veel visite krijgt,
wat je eetgedrag is, of je thuis of buitenshuis eet. Of je rookt of drinkt enz. enz.
Wanneer er dan weer een nieuwe maatregel of beperking komt,
kunnen ze al voorspellen hoe jij gaat reageren. Toch wel eng hè?
Ik vind het belangrijk om mezelf te kunnen zijn, en dat we niet in de maat mee moeten lopen.
Dus heeft het stemmen nog wel nut?
Ik twijfel daaraan, en weet niet of ik ga stemmen.
Eigenlijk zou heel het systeem op de schop moeten, waarbij het topje zou worden verwijderd, zodat de mensen zelf weer wat te zeggen hebben.
Ze zouden aan het volk moeten vragen wat ze willen, door middel van referenda.
Het zou mooi zijn als dat weer terug zou komen.
We wachten af.
#

11 oktober:
1 kopje koffie.
Koffie, er zijn zelfs liedjes over gemaakt.
Lang geleden had je het liedje van Rita Corita: “koffie koffie lekker bakkie koffie,
jongens wie lust er een kop?” en later kwam het lied: “1 kopje koffie” van VOF de kunst.
Ken je ze nog?
Kinderen drinken normaal gesproken geen koffie.
Ik wilde als kind wel eens koffie proberen, maar mijn moeder zei: “koffie is niet voor kinderen.” Ook werd wel gezegd dat je er rood haar van zou krijgen. Nou èn?
Sommige mensen starten de dag met koffie. Dan worden ze pas echt wakker.
Is koffie verslavend? Ik weet het niet.
Ik heb eens vijf jaar geen koffie gedronken vanwege mijn hoofdpijn.
Maar het werd er niet minder door. Toen lustte ik het niet meer.
Ik vond het nog altijd wel lekker ruiken, maar als ik een slokje nam,
leek het alsof ik zo de gemalen bonen in mijn mond had, zò sterk smaakte het me.
Toen ben ik weer begonnen met cappuccino, en dat vind ik nog steeds lekker.
En dan nu met havermelk. Gewone koffie vind ik nog steeds veel te sterk.
Dan heb je mensen die espresso kunnen drinken.
Dat blijft volgens mij rechtop in je maag staan. Maar… ieder zijn smaak.
Vroeger deden ze buisman bij de koffie, om hem sterker te doen lijken.
Buisman was verkoolde suiker. Lijkt me ook niet zo goed.
Koffie is een echt pauzemoment. Een reden voor een bezoekje.
Dan vraag je iemand: “Kom je een bakkie doen?” en dat is gezellig.
Ook leuk als je gaat winkelen samen met iemand, om ergens een bakje koffie te gaan drinken.
Dan is het ‘een gezellig pauzemoment’.
Er zijn tegenwoordig zoveel soorten koffie dat gewone bonenkoffie
uit een koffiezetapparaat bijna ouderwets lijkt.
Je hebt padjes, cupjes, zakjes met allerlei soorten, smaken en mengseltjes. Zoek maar uit.
In de stad en op een airport zie je vaak mensen rondlopen met starbucks koffie,
in die kartonnen bekers. Dit is koffie met zoveel toevoegingen en suikers,
dat je het onder snoepgoed zou moeten zetten.
Ook is er een extreem dure soort koffie: ‘kopi luwak’.
Dat is koffie die al door de maag van een civetkat is geweest.
Hij eet koffiebessen op, het vruchtvlees van de bessen word verteerd, en hij poept koffiebonen uit. Van die uitgepoepte koffiebonen wordt koffie gezet.
Ik weet niet hoe ze dit schoonmaken.
Ik zie dan zo voor me, dat zo'n persoon die die koffie van € 20,00 per kopje drinkt,
de ober roept, en op een bekakte toon zegt: "Ober, er drijft wc papier in mijn koffie."
Het wordt een delicatesse genoemd en het zou van wilde dieren komen, maar niets is minder waar. Die dieren worden gefokt en in kleine kooitjes gezet om koffiebessen te eten en te poepen.
Meer hoeven ze niet te doen. Meer kunnen ze ook niet doen. Wat een leven.
Omdat ze voedingstoffen te kort komen door het eenzijdige voedsel sterven ze vroegtijdig,
en worden dan gewoon door andere vervangen.
En dat allemaal zodat ze niet hoeven te zoeken in de jungle.
Dierenleed voor de mensen die wel eens, of vaak, iets aparts willen, wat een ander niet heeft.
Is die koffie lekker? Ik heb het nooit geprobeerd en ga dat ook niet doen.
Volgens mij heeft het een shit smaak.
#

4 oktober:
Blij zijn met wat je hebt.
Wanneer ben je tevreden?
De ene heeft alles wat zijn hartje begeert,
en de ander moet ieder dubbeltje omdraaien om te kunnen overleven.
De ene moet heel hard werken voor een hongerloontje,
en bij de ander komt het met bakken binnen.
Wat een verschil. Maar belangrijk is, of je blij bent met wat je hebt.
Ik hoorde laatst in een podcast met Karen Hamaker Zondag,
dat ze iedere avond voor het slapen gaan 7 dingen benoemd waar ze die dag dankbaar voor is. Dit had zij ook weer gehoord en het leek haar een goed idee om dat ook te doen.
Ik deed dit ook al, maar nou doe ik er 7.
Op een van mijn kaarten staat:
“dank iedere dag waar je dankbaar voor bent, en zie wat dat met je doet.”
En het dóet wat met je.
Je leert bewuster te kijken naar de kleine dingen in het leven die er toe doen.
Je weet er altijd wel 7 te noemen, al moet je soms even nadenken:
Iemand die je op straat tegen komt en een praatje maakt.
De zon die doorbreekt op een sombere dag.
Een hondje dat kwispelend naar je toe komt en die zich laat aaien.
Een glimlach van een kind.
En dit zijn allemaal dingen waar je dankbaar voor kunt zijn.
Je hoeft er niet rijk voor te zijn, want ze kosten niets, en iedereen kan dit ervaren.
Dat maakt het leven mooi.
Er is al jaren het plan om nesara/gesara in het leven te roepen.
Dit betekent dat iedereen een basisinkomen krijgt waarvan je kunt leven.
Dan hoef je niet meer te werken om te overleven, maar dan werk je,
gewoon omdat je het leuk vindt.
Dan kun je gaan doen waar je passie ligt, je talenten benutten en het rustiger aan doen.
Dan heb je meer vrije tijd. Hoeven de mensen geen burn-out meer te krijgen.
Er zal veel minder stress zijn. Mensen hebben meer tijd voor hun gezin.
Het is al verschillende keren tegen gehouden,
maar het zou toch mooi zijn als het deze keer eens door zou gaan.
Ga maar eens fantaseren wat je dan zou gaan doen,
en hoe de wereld daardoor zou veranderen.
#

27 september:
Zijn wij geprogrammeerd?
Ik denk van wel. Als we geboren worden krijgen we een naam en een nummer.
In het begin mogen we nog onszelf zijn, maar als we wat groter worden,
moeten we ons aanpassen. Je netjes gedragen, beleefd zijn, doen wat er gezegd wordt,
luisteren, lief zijn en niet tegenspreken.
Dat deed ik dan maar zo, en ik was best een gemakkelijk kind volgens ons moeder.
Op school zit je in je schoolbankje, mondje dicht. Als je iets wilde zeggen
moest je je vinger opsteken. De juf gaf wel aan of je dan iets mocht zeggen.
Ik deed dat niet vaak, want ik was wel een beetje verlegen.
De lessen bestonden, behalve rekenen en taal, veelal uit het uit je hoofd leren van wat er gezegd werd. Want dat was de waarheid. Niet dus.
Kinderen die steeds vragen stellen zijn ‘lastig’.
De knappe koppen van de klas halen hoge punten en weten alles precies na te zeggen.
Die zijn het beste ‘geprogrammeerd’.
Kinderen die twijfelen en anders denken halen lage punten en sommige mogen het nog een jaar over doen, om het te leren zoals het moet.
Na de lagere school gaan de kinderen verder leren, en ik had het geluk dat ik naar de huishoudschool mocht. Dat was leuk, daar leerde je écht dingen te doen.
Daar mocht je koken en bakken, leerde je kleding maken, hadden we handenarbeid,
en dat was allemaal leuk. Ook was er maatschappijleer, maar daar bakte ik niks van.
Ik begreep niet eens wat het inhield.
Als je van school af komt ben je klaar voor de grote boze wereld.
Dan mag je gaan werken tot je pensioen. Moet je ook weer doen wat je gezegd wordt.
Op tv krijgen we te horen wat er in de wereld speelt en wordt ons een mening opgedrongen. Programma’s worden zo gemaakt door middel van manipulatie en mind control dat we denken
dat het onze mening is die ze ons opleggen. Ik merk dat aan sommige mensen in mijn omgeving, die opeens een uitdrukkelijke mening hebben over iets, waarvan ze voorheen niets wisten. ‘Overgenomen mening’, zo zie ik dat. Alsof mensen zich aanpassen door een mening over te nemen, die eigenlijk niet van hen is. Herken je dat ook wel eens?
Ik denk dat we er allemaal wel eens vatbaar voor zijn. Er in trappen, om het zo maar te zeggen. En dan krijg je: ‘die mening, tegen die mening’. En zo wordt er weer verdeeldheid gezaaid,
om zoveel mogelijk groepjes te vormen. Hoe meer groepjes, hoe minder eenheid.
Ik denk dat het belangrijk is om het grotere plaatje te zien. Een overzicht. Zo leren we:
“Als je oud wordt word je krakkemikkig.” Zou die aftakeling niet ook een ‘programma’ zijn?
We creëren onze eigen werkelijkheid. Wat we geloven gaan we zien, en wat we zien geloven we. Ik denk dat het zo ook kan zijn met het ouder worden.
Hoe snel wordt er niet gezegd als iets niet lukt: “Ja, we worden ouder hè?”
Mensen vinden dit heel normaal, omdat ze dat om zich heen ook zien.
In het verre verleden werden mensen eeuwen oud, en nu is 80 de gemiddelde leeftijd
die een mens wordt. Maar wat, als we dat óók zelf creëren, als dat ook een ‘programma’ is?
Denk daar maar eens over na.
En wat denk je van al die rottigheid in de wereld? Alles wat je op het nieuws ziet,
daar word je toch niet vrolijk van. En die constante herhaling van negatieve berichten
maakt er een ‘programma’ van, en zo wordt het ook jouw wereld, want dan creëer jij het mee.
Je ervaart de wereld zoals jij die ziet. Veel mensen zien de toekomst somber in
door al die negatieve informatie. Er wordt zoveel verdeeldheid gezaaid,
terwijl we verlangen naar eenheid.
En nou komt de vraag: “kunnen we uit het programma stappen?” Kunnen we onszelf ‘deprogrammeren’? Ik denk wel dat dat kan.
Allereerst geen nieuws meer kijken en geen kranten meer lezen.
Maar ook de praatprogramma’s op tv duwen ons een mening door de strot, dus, niet meer kijken. Kijk om je heen, en zie dat er heel veel fijne mensen zijn.
Als je geen vooroordeel meer hebt (lees, een opgelegde mening over bepaalde mensen) dan reageren die mensen ook heel anders op jou.
Dan zie je dat iedereen gewoon gelukkig wil zijn, net als jij en ik.
Zoals ik al zei: “we creëren onze eigen wereld, en wat je geloofd wordt werkelijkheid.”
Maar kun je geloven dat je niet aftakelt met het ouder worden, als je het om je heen
bij de meeste mensen ziet? Je zou een voorbeeld moeten hebben, en een heel sterk vertrouwen. Niet te veel van jezelf verlangen, want als het dan niet lukt, bevestig je je oude gedachte
en creëer je die aftakeling alsnog. Goed voor jezelf zorgen en leuke dingen doen.
Ik denk dat dat heel belangrijk is.
En leer met je hart te luisteren, dan doorzie je ook veel manipulatie.
#

20 september:
Zomaar een dag.
Ik denk dat iedereen wel een agenda heeft. Zo’n boekje waar je al je afspraken inzet. Tegenwoordig kan dat ook digitaal op je pc, of op je telefoon.
Dan krijg je ook een waarschuwing dat er iets staat op die dag.
Een afspraak, of iets wat je wil onthouden.
Een geheugensteuntje om iemand even te bellen of iets dergelijks.
Ik heb zo’n klein boekje waar je bij iedere dag iets kunt zetten.
Je hebt ook van die agenda's waar je ieder uur iets bij kunt zetten,
en digitaal kun je blijven bij plannen.
Dat is gemakkelijk voor mensen die het heel druk hebben met veel afspraken.
Ook zijn er mensen die hun agenda meteen als soort van dagboek gebruiken, om terug te kunnen kijken wat ze die dag gedaan hebben, hoe het was, en nog wat bijzonderheden om te onthouden. Vroeger had ik zo’n schoolagenda waar het lesrooster in stond,
en wat voor huiswerk je moest maken. En soms, in mijn geval dan, of je een gebaksdoos mee moest brengen om het lekkers wat je had gebakken in mee naar huis te kunnen nemen.
Als er tenminste nog iets van over was. Maar dat was wel hoor.
Die agenda leek meer op een plakboek met allemaal plaatjes van popsterren van die tijd.
In een winkeltje in de buurt kreeg je bij iedere kauwgom een plaatje.
David Cassidy, The Osmonds, Alice Cooper, Slade, Mouth and Mac Neal, Earth and fire,
en nog een hoop anderen. Ken je ze nog?
De dubbele plaatjes ruilden ik met mijn vriendin, en we plakten ze in onze agenda’s.
Ook zetten we er spreuken in. Dat stond wel stoer in die tijd.
Zoiets als: “En als ik dan een aanval van werklust krijg, ga ik stil in een hoekje zitten, en wacht tot de aanval voorbij is.” Of: “Wie een kuil graaft voor een ander wordt moe.”
O ja, en dan ook nog in graffiti letters met viltstift. Het werd een bonte agenda.
Het voelde destijds of je ergens mee bezig was, wat eigenlijk niet kon. Net tot het randje.
Maar eigenlijk waren we gewoon creatief bezig.
Tegenwoordig staat er weinig in mijn kleine agenda.
Meestal hoef ik er niet eens in te kijken, omdat ik het wel onthoud als er iets is.
En dan staat er een dag niks. Zomaar een dag.
Geen plannen, geen afspraken, geen verplichtingen, geen geheugensteuntjes, leeg.
De dag ligt voor me. Ook daar moet je aan wennen. Wat zal ik eens gaan doen?
Ik heb zoveel mogelijkheden. Zal ik gaan schilderen? Nee, dan moet ik zoveel rommel maken.
Zal ik een steen gaan slijpen? Nee, ik weet niet wat. Zal ik de was gaan strijken? Jakkes nee!
Een eindje wandelen? Waarheen? Een boek lezen? Nee, nou niet.
Dan ga ik achter de computer zitten en lees mijn mail, kijk wat dingen die ik altijd bekijk,
en ben weer op de hoogte.
Ik open een word document, zet de lettertjes wat groter en denk: “wat zal ik eens schrijven?”
Er komt een zinnetje in mijn gedachten. 
Wat erna komt weet ik nog niet, maar ik begin het te typen. 
Langzaamaan rolt er van alles uit mijn mouw. Er vormt zich een verhaaltje.
Van het een naar het ander. Soms denk ik: “Kan die titel hier nog wel bij?”
Het begin en het eind zouden totaal verschillende verhaaltjes kunnen zijn,
maar zo is hoe het gaat. Niet volgens de regeltjes hoe je zou moeten schrijven,
maar helemaal op mijn eigen manier, en zo voelt het goed voor mij.
Ik schrijf vanuit mijn gevoel. Ai of chatcpt gebruik ik niet. Het hoeft niet perfect.
Ik vind het leuk om reacties te krijgen op de inzichten.
Sommige mensen ervaren hetzelfde, en voor anderen is het een nieuwe manier van kijken.
Het heeft alles te maken met bewustwording en we zitten niet allemaal op hetzelfde level,
en dat is ook goed.
Soms heb ik al twee verhaaltjes op voorraad liggen,
en een andere keer schrijf ik er eentje last minute.
Ik heb het gevoel dat ik er bij geholpen wordt door de ongeziene wereld,
en laat me daar door leiden.
#

13 september:
Recept:
Deze keer een recept, of eigenlijk: een verhaal over een recept.
Bij ieder recept zie je eerst een ingrediëntenlijst staan. De benodigdheden.
Daarna de omschrijving van hoe je het in elkaar moet zetten.
De volgorde en wat je precies moet doen.
Dit geldt zowel voor een lekkere maaltijd te bereiden, alsook om een meubel in elkaar te zetten, of een apparaat. Dan wordt het ook wel gebruiksaanwijzing genoemd, of omschrijving.
En als je de punten opvolgt dan moet het wel goed komen.
Sommige mensen vinden het leuk om er zelf mee te knutselen,
en andere kopen liever het showmodel dat al in elkaar staat.
Sommige mensen vinden het leuk om te kokkerellen, en andere kopen liever een ‘ping’ maaltijd.
Als je zelf kookt, en dan bedoel ik ook helemaal zelf.
Dus niet een zakje met een pakje en een potje, maar verse ingrediënten die je zelf snijdt.
Het liefst ook nog biologisch, dan zit daar een goeie energie in.
“Met liefde gemaakt” wordt ook wel eens gezegd. En dat proef je, tenminste, als je bewust eet.
Die energie die daar in zit, voedt je energielichaam.
De vitamines en mineralen voeden je fysieke lichaam.
In vers eten zitten natuurlijke vitaminen en mineralen.
In kant en klaar maaltijden wordt nog al eens synthetische vitaminen en mineralen toegevoegd. Dat wordt ook weer door de farmaceutische industrie gemaakt.
Ik ben daar geen voorstander van.
Laatst hoorde ik dat je lichaam zelf vitaminen en mineralen aanmaakt.
Dat je op fruit alleen zou kunnen leven. Maar omdat wij van alles en nog wat eten,
dat ons lichaam het niet meer allemaal aanmaakt.
Je lichaam kan ook vocht uit de lucht halen door de huid.
Dan moet je je huid natuurlijk niet dichtsmeren met crèmes en dergelijke.
Nou wil ik je niet aanraden om niet meer te drinken en alleen nog fruit te gaan eten,
maar het zijn wel dingen om te gaan onderzoeken. Hoe dan?
Zo heb ik eens een filmpje gezien met Brahman Menor. Die man had een
aantal jaren body building gedaan. In die tijd at hij heel veel eiwitten. Later werd hij vegetarisch, toen fruitarian (alleen fruit eten) en daarna breatharian (van de prana leven) prana is de ether,
de lucht. Ook dronk hij niet meer.
Stel je dat nou eens voor. Hoe zou jij het vinden als je niet meer hoeft te eten en te drinken?
Wat me wel gemakkelijk lijkt is dat je niet meer naar de wc hoeft.
Ik ga het hem niet na doen, maar ik vind het wel fascinerend.
Ook denk ik dat je veel tijd over houdt. Denk maar eens mee:
Je hoeft niet meer te koken, dus ook geen boodschappen meer halen. Geen afwas.
Minder schoonmaken. De wc wordt niet meer gebruikt, de keuken ook niet. Minder was.
Het heeft voordelen, maar je mist toch ook gezelligheid. Van eten kun je echt genieten.
Je kunt gezamenlijk eten, wat heel plezierig kan zijn. Uit eten is leuk om te doen.
Mensen uitnodigen en lekker koken, zijn allemaal gezellige dingen om te doen.
Eten is een pauzemoment. Een bakkie koffie, om even uit te rusten.
Nee, dat wil ik toch niet missen.
#

1 januari 2024
Een mooie dag om deze website online te zetten.
In het NU leven:
Het nieuwe jaar is weer begonnen.
het oude achter je laten en het nieuwe omarmen.
Gaat dat lukken? we zullen het gaan zien.
Herinneringen blijven toch in je gedachten komen en ook denk je aan morgen.
In het NU leven is nog niet zo eenvoudig.
Je moet toch je boodschappen halen en soms moet je afspraken maken.
Maar een afspraak maken kun je ook in het NU doen, en boodschappen kun je ook in het NU halen.
Ja, eigenlijk valt het wel mee om in het NU te leven. Je moet er gewoon NU met je aandacht bij zijn en beseffen dat het altijd NU is.
MAAR...
af en toe moet je toch tijd besteden om je verleden te verwerken. Je gedachten zijn dan terug in de tijd en soms kan je uren zitten malen.
Ook dat hoort erbij. Je hersenen kraken en je krijgt er het bijbehorende gevoel bij.
Op dat moment "leef" je in het verleden. Je moet het een "plekkie" geven.
Soms moet je dingen als het ware "herbeleven" en dat kan zwaar zijn.
Je moet het gevoel "doorleven" niet wegduwen maar er gewoon laten zijn.
Iedere keer als je zo'n periode achter de rug hebt kom je weer in het NU en ben je toch weer een stukje verder in het verwerken en kun je er anders tegenaan kijken.
Langzaamaan en stukje bij beetje wordt het voor je gevoel minder heftig, al blijven de feiten hetzelfde. Je bent dan zelf veranderd. Je kan er beter mee omgaan.
Je kijkt er anders tegenaan.  Je bent dan sterker geworden.
Ik denk dat dit zo vaak gebeurt totdat alles verwerkt is.
Dan wordt het een herinnering zonder pijn.
#