Inzichten

Op deze pagina kun je de stukjes vinden die ik wekelijks schrijf.
Wil je op de hoogte worden gehouden als er een nieuwe geplaatst wordt?
Stuur me een mailtje en ik zet je op de mailing lijst.
Wil je van de lijst af, dan kun je me ook gewoon een mailtje sturen.
www.bewustwordingsmomentjes@on.nl

Inhoud:

11 oktober: 1 kopje koffie.
4 oktober: Blij zijn met wat je hebt.
27 september: Zijn wij geprogrammeerd?
20 september: Zomaar een dag.
13 september: Recept
6 september: Je gevoel reageert eerst.
31 augustus: Herinnering.
23 augustus: Is het een ingeving?
16 augustus: Het valt niet mee om wakker te worden.
9 augustus: Er is zove el wat je kunt vieren.
2 augustus: Zo had je het misschien nog niet gezien.

1 januari: In het nu

11 oktober:
1 kopje koffie.
Koffie, er zijn zelfs liedjes over gemaakt.
Lang geleden had je het liedje van Rita Corita: “koffie koffie lekker bakkie koffie,
jongens wie lust er een kop?” en later kwam het lied: “1 kopje koffie” van VOF de kunst.
Ken je ze nog?
Kinderen drinken normaal gesproken geen koffie.
Ik wilde als kind wel eens koffie proberen, maar mijn moeder zei: “koffie is niet voor kinderen.” Ook werd wel gezegd dat je er rood haar van zou krijgen. Nou èn?
Sommige mensen starten de dag met koffie. Dan worden ze pas echt wakker.
Is koffie verslavend? Ik weet het niet.
Ik heb eens vijf jaar geen koffie gedronken vanwege mijn hoofdpijn.
Maar het werd er niet minder door. Toen lustte ik het niet meer.
Ik vond het nog altijd wel lekker ruiken, maar als ik een slokje nam,
leek het alsof ik zo de gemalen bonen in mijn mond had, zò sterk smaakte het me.
Toen ben ik weer begonnen met cappuccino, en dat vind ik nog steeds lekker.
En dan nu met havermelk. Gewone koffie vind ik nog steeds veel te sterk.
Dan heb je mensen die espresso kunnen drinken.
Dat blijft volgens mij rechtop in je maag staan. Maar… ieder zijn smaak.
Vroeger deden ze buisman bij de koffie, om hem sterker te doen lijken.
Buisman was verkoolde suiker. Lijkt me ook niet zo goed.
Koffie is een echt pauzemoment. Een reden voor een bezoekje.
Dan vraag je iemand: “Kom je een bakkie doen?” en dat is gezellig.
Ook leuk als je gaat winkelen samen met iemand, om ergens een bakje koffie te gaan drinken.
Dan is het ‘een gezellig pauzemoment’.
Er zijn tegenwoordig zoveel soorten koffie dat gewone bonenkoffie
uit een koffiezetapparaat bijna ouderwets lijkt.
Je hebt padjes, cupjes, zakjes met allerlei soorten, smaken en mengseltjes. Zoek maar uit.
In de stad en op een airport zie je vaak mensen rondlopen met starbucks koffie,
in die kartonnen bekers. Dit is koffie met zoveel toevoegingen en suikers,
dat je het onder snoepgoed zou moeten zetten.
Ook is er een extreem dure soort koffie: ‘kopi luwak’.
Dat is koffie die al door de maag van een civetkat is geweest.
Hij eet koffiebessen op, het vruchtvlees van de bessen word verteerd, en hij poept koffiebonen uit. Van die uitgepoepte koffiebonen wordt koffie gezet.
Ik weet niet hoe ze dit schoonmaken.
Ik zie dan zo voor me, dat zo'n persoon die die koffie van € 20,00 per kopje drinkt,
de ober roept, en op een bekakte toon zegt: "Ober, er drijft wc papier in mijn koffie."
Het wordt een delicatesse genoemd en het zou van wilde dieren komen, maar niets is minder waar. Die dieren worden gefokt en in kleine kooitjes gezet om koffiebessen te eten en te poepen.
Meer hoeven ze niet te doen. Meer kunnen ze ook niet doen. Wat een leven.
Omdat ze voedingstoffen te kort komen door het eenzijdige voedsel sterven ze vroegtijdig,
en worden dan gewoon door andere vervangen.
En dat allemaal zodat ze niet hoeven te zoeken in de jungle.
Dierenleed voor de mensen die wel eens, of vaak, iets aparts willen, wat een ander niet heeft.
Is die koffie lekker? Ik heb het nooit geprobeerd en ga dat ook niet doen.
Volgens mij heeft het een shit smaak.
#

4 oktober:
Blij zijn met wat je hebt.
Wanneer ben je tevreden?
De ene heeft alles wat zijn hartje begeert,
en de ander moet ieder dubbeltje omdraaien om te kunnen overleven.
De ene moet heel hard werken voor een hongerloontje,
en bij de ander komt het met bakken binnen.
Wat een verschil. Maar belangrijk is, of je blij bent met wat je hebt.
Ik hoorde laatst in een podcast met Karen Hamaker Zondag,
dat ze iedere avond voor het slapen gaan 7 dingen benoemd waar ze die dag dankbaar voor is. Dit had zij ook weer gehoord en het leek haar een goed idee om dat ook te doen.
Ik deed dit ook al, maar nou doe ik er 7.
Op een van mijn kaarten staat:
“dank iedere dag waar je dankbaar voor bent, en zie wat dat met je doet.”
En het dóet wat met je.
Je leert bewuster te kijken naar de kleine dingen in het leven die er toe doen.
Je weet er altijd wel 7 te noemen, al moet je soms even nadenken:
Iemand die je op straat tegen komt en een praatje maakt.
De zon die doorbreekt op een sombere dag.
Een hondje dat kwispelend naar je toe komt en die zich laat aaien.
Een glimlach van een kind.
En dit zijn allemaal dingen waar je dankbaar voor kunt zijn.
Je hoeft er niet rijk voor te zijn, want ze kosten niets, en iedereen kan dit ervaren.
Dat maakt het leven mooi.
Er is al jaren het plan om nesara/gesara in het leven te roepen.
Dit betekent dat iedereen een basisinkomen krijgt waarvan je kunt leven.
Dan hoef je niet meer te werken om te overleven, maar dan werk je,
gewoon omdat je het leuk vindt.
Dan kun je gaan doen waar je passie ligt, je talenten benutten en het rustiger aan doen.
Dan heb je meer vrije tijd. Hoeven de mensen geen burn-out meer te krijgen.
Er zal veel minder stress zijn. Mensen hebben meer tijd voor hun gezin.
Het is al verschillende keren tegen gehouden,
maar het zou toch mooi zijn als het deze keer eens door zou gaan.
Ga maar eens fantaseren wat je dan zou gaan doen,
en hoe de wereld daardoor zou veranderen.
#

27 september:
Zijn wij geprogrammeerd?
Ik denk van wel. Als we geboren worden krijgen we een naam en een nummer.
In het begin mogen we nog onszelf zijn, maar als we wat groter worden,
moeten we ons aanpassen. Je netjes gedragen, beleefd zijn, doen wat er gezegd wordt,
luisteren, lief zijn en niet tegenspreken.
Dat deed ik dan maar zo, en ik was best een gemakkelijk kind volgens ons moeder.
Op school zit je in je schoolbankje, mondje dicht. Als je iets wilde zeggen
moest je je vinger opsteken. De juf gaf wel aan of je dan iets mocht zeggen.
Ik deed dat niet vaak, want ik was wel een beetje verlegen.
De lessen bestonden, behalve rekenen en taal, veelal uit het uit je hoofd leren van wat er gezegd werd. Want dat was de waarheid. Niet dus.
Kinderen die steeds vragen stellen zijn ‘lastig’.
De knappe koppen van de klas halen hoge punten en weten alles precies na te zeggen.
Die zijn het beste ‘geprogrammeerd’.
Kinderen die twijfelen en anders denken halen lage punten en sommige mogen het nog een jaar over doen, om het te leren zoals het moet.
Na de lagere school gaan de kinderen verder leren, en ik had het geluk dat ik naar de huishoudschool mocht. Dat was leuk, daar leerde je écht dingen te doen.
Daar mocht je koken en bakken, leerde je kleding maken, hadden we handenarbeid,
en dat was allemaal leuk. Ook was er maatschappijleer, maar daar bakte ik niks van.
Ik begreep niet eens wat het inhield.
Als je van school af komt ben je klaar voor de grote boze wereld.
Dan mag je gaan werken tot je pensioen. Moet je ook weer doen wat je gezegd wordt.
Op tv krijgen we te horen wat er in de wereld speelt en wordt ons een mening opgedrongen. Programma’s worden zo gemaakt door middel van manipulatie en mind control dat we denken
dat het onze mening is die ze ons opleggen. Ik merk dat aan sommige mensen in mijn omgeving, die opeens een uitdrukkelijke mening hebben over iets, waarvan ze voorheen niets wisten. ‘Overgenomen mening’, zo zie ik dat. Alsof mensen zich aanpassen door een mening over te nemen, die eigenlijk niet van hen is. Herken je dat ook wel eens?
Ik denk dat we er allemaal wel eens vatbaar voor zijn. Er in trappen, om het zo maar te zeggen. En dan krijg je: ‘die mening, tegen die mening’. En zo wordt er weer verdeeldheid gezaaid,
om zoveel mogelijk groepjes te vormen. Hoe meer groepjes, hoe minder eenheid.
Ik denk dat het belangrijk is om het grotere plaatje te zien. Een overzicht. Zo leren we:
“Als je oud wordt word je krakkemikkig.” Zou die aftakeling niet ook een ‘programma’ zijn?
We creëren onze eigen werkelijkheid. Wat we geloven gaan we zien, en wat we zien geloven we. Ik denk dat het zo ook kan zijn met het ouder worden.
Hoe snel wordt er niet gezegd als iets niet lukt: “Ja, we worden ouder hè?”
Mensen vinden dit heel normaal, omdat ze dat om zich heen ook zien.
In het verre verleden werden mensen eeuwen oud, en nu is 80 de gemiddelde leeftijd
die een mens wordt. Maar wat, als we dat óók zelf creëren, als dat ook een ‘programma’ is?
Denk daar maar eens over na.
En wat denk je van al die rottigheid in de wereld? Alles wat je op het nieuws ziet,
daar word je toch niet vrolijk van. En die constante herhaling van negatieve berichten
maakt er een ‘programma’ van, en zo wordt het ook jouw wereld, want dan creëer jij het mee.
Je ervaart de wereld zoals jij die ziet. Veel mensen zien de toekomst somber in
door al die negatieve informatie. Er wordt zoveel verdeeldheid gezaaid,
terwijl we verlangen naar eenheid.
En nou komt de vraag: “kunnen we uit het programma stappen?” Kunnen we onszelf ‘deprogrammeren’? Ik denk wel dat dat kan.
Allereerst geen nieuws meer kijken en geen kranten meer lezen.
Maar ook de praatprogramma’s op tv duwen ons een mening door de strot, dus, niet meer kijken. Kijk om je heen, en zie dat er heel veel fijne mensen zijn.
Als je geen vooroordeel meer hebt (lees, een opgelegde mening over bepaalde mensen) dan reageren die mensen ook heel anders op jou.
Dan zie je dat iedereen gewoon gelukkig wil zijn, net als jij en ik.
Zoals ik al zei: “we creëren onze eigen wereld, en wat je geloofd wordt werkelijkheid.”
Maar kun je geloven dat je niet aftakelt met het ouder worden, als je het om je heen
bij de meeste mensen ziet? Je zou een voorbeeld moeten hebben, en een heel sterk vertrouwen. Niet te veel van jezelf verlangen, want als het dan niet lukt, bevestig je je oude gedachte
en creëer je die aftakeling alsnog. Goed voor jezelf zorgen en leuke dingen doen.
Ik denk dat dat heel belangrijk is.
En leer met je hart te luisteren, dan doorzie je ook veel manipulatie.
#

20 september:
Zomaar een dag.
Ik denk dat iedereen wel een agenda heeft. Zo’n boekje waar je al je afspraken inzet. Tegenwoordig kan dat ook digitaal op je pc, of op je telefoon.
Dan krijg je ook een waarschuwing dat er iets staat op die dag.
Een afspraak, of iets wat je wil onthouden.
Een geheugensteuntje om iemand even te bellen of iets dergelijks.
Ik heb zo’n klein boekje waar je bij iedere dag iets kunt zetten.
Je hebt ook van die agenda's waar je ieder uur iets bij kunt zetten,
en digitaal kun je blijven bij plannen.
Dat is gemakkelijk voor mensen die het heel druk hebben met veel afspraken.
Ook zijn er mensen die hun agenda meteen als soort van dagboek gebruiken, om terug te kunnen kijken wat ze die dag gedaan hebben, hoe het was, en nog wat bijzonderheden om te onthouden. Vroeger had ik zo’n schoolagenda waar het lesrooster in stond,
en wat voor huiswerk je moest maken. En soms, in mijn geval dan, of je een gebaksdoos mee moest brengen om het lekkers wat je had gebakken in mee naar huis te kunnen nemen.
Als er tenminste nog iets van over was. Maar dat was wel hoor.
Die agenda leek meer op een plakboek met allemaal plaatjes van popsterren van die tijd.
In een winkeltje in de buurt kreeg je bij iedere kauwgom een plaatje.
David Cassidy, The Osmonds, Alice Cooper, Slade, Mouth and Mac Neal, Earth and fire,
en nog een hoop anderen. Ken je ze nog?
De dubbele plaatjes ruilden ik met mijn vriendin, en we plakten ze in onze agenda’s.
Ook zetten we er spreuken in. Dat stond wel stoer in die tijd.
Zoiets als: “En als ik dan een aanval van werklust krijg, ga ik stil in een hoekje zitten, en wacht tot de aanval voorbij is.” Of: “Wie een kuil graaft voor een ander wordt moe.”
O ja, en dan ook nog in graffiti letters met viltstift. Het werd een bonte agenda.
Het voelde destijds of je ergens mee bezig was, wat eigenlijk niet kon. Net tot het randje.
Maar eigenlijk waren we gewoon creatief bezig.
Tegenwoordig staat er weinig in mijn kleine agenda.
Meestal hoef ik er niet eens in te kijken, omdat ik het wel onthoud als er iets is.
En dan staat er een dag niks. Zomaar een dag.
Geen plannen, geen afspraken, geen verplichtingen, geen geheugensteuntjes, leeg.
De dag ligt voor me. Ook daar moet je aan wennen. Wat zal ik eens gaan doen?
Ik heb zoveel mogelijkheden. Zal ik gaan schilderen? Nee, dan moet ik zoveel rommel maken.
Zal ik een steen gaan slijpen? Nee, ik weet niet wat. Zal ik de was gaan strijken? Jakkes nee!
Een eindje wandelen? Waarheen? Een boek lezen? Nee, nou niet.
Dan ga ik achter de computer zitten en lees mijn mail, kijk wat dingen die ik altijd bekijk,
en ben weer op de hoogte.
Ik open een word document, zet de lettertjes wat groter en denk: “wat zal ik eens schrijven?”
Er komt een zinnetje in mijn gedachten.
Wat erna komt weet ik nog niet, maar ik begin het te typen.
Langzaamaan rolt er van alles uit mijn mouw. Er vormt zich een verhaaltje.
Van het een naar het ander. Soms denk ik: “Kan die titel hier nog wel bij?”
Het begin en het eind zouden totaal verschillende verhaaltjes kunnen zijn,
maar zo is hoe het gaat. Niet volgens de regeltjes hoe je zou moeten schrijven,
maar helemaal op mijn eigen manier, en zo voelt het goed voor mij.
Ik schrijf vanuit mijn gevoel. Ai of chatcpt gebruik ik niet. Het hoeft niet perfect.
Ik vind het leuk om reacties te krijgen op de inzichten.
Sommige mensen ervaren hetzelfde, en voor anderen is het een nieuwe manier van kijken.
Het heeft alles te maken met bewustwording en we zitten niet allemaal op hetzelfde level,
en dat is ook goed.
Soms heb ik al twee verhaaltjes op voorraad liggen,
en een andere keer schrijf ik er eentje last minute.
Ik heb het gevoel dat ik er bij geholpen wordt door de ongeziene wereld,
en laat me daar door leiden.
#

13 september:
Recept:
Deze keer een recept, of eigenlijk: een verhaal over een recept.
Bij ieder recept zie je eerst een ingrediëntenlijst staan. De benodigdheden.
Daarna de omschrijving van hoe je het in elkaar moet zetten.
De volgorde en wat je precies moet doen.
Dit geldt zowel voor een lekkere maaltijd te bereiden, alsook om een meubel in elkaar te zetten, of een apparaat. Dan wordt het ook wel gebruiksaanwijzing genoemd, of omschrijving.
En als je de punten opvolgt dan moet het wel goed komen.
Sommige mensen vinden het leuk om er zelf mee te knutselen,
en andere kopen liever het showmodel dat al in elkaar staat.
Sommige mensen vinden het leuk om te kokkerellen, en andere kopen liever een ‘ping’ maaltijd.
Als je zelf kookt, en dan bedoel ik ook helemaal zelf.
Dus niet een zakje met een pakje en een potje, maar verse ingrediënten die je zelf snijdt.
Het liefst ook nog biologisch, dan zit daar een goeie energie in.
“Met liefde gemaakt” wordt ook wel eens gezegd. En dat proef je, tenminste, als je bewust eet.
Die energie die daar in zit, voedt je energielichaam.
De vitamines en mineralen voeden je fysieke lichaam.
In vers eten zitten natuurlijke vitaminen en mineralen.
In kant en klaar maaltijden wordt nog al eens synthetische vitaminen en mineralen toegevoegd. Dat wordt ook weer door de farmaceutische industrie gemaakt.
Ik ben daar geen voorstander van.
Laatst hoorde ik dat je lichaam zelf vitaminen en mineralen aanmaakt.
Dat je op fruit alleen zou kunnen leven. Maar omdat wij van alles en nog wat eten,
dat ons lichaam het niet meer allemaal aanmaakt.
Je lichaam kan ook vocht uit de lucht halen door de huid.
Dan moet je je huid natuurlijk niet dichtsmeren met crèmes en dergelijke.
Nou wil ik je niet aanraden om niet meer te drinken en alleen nog fruit te gaan eten,
maar het zijn wel dingen om te gaan onderzoeken. Hoe dan?
Zo heb ik eens een filmpje gezien met Brahman Menor. Die man had een
aantal jaren body building gedaan. In die tijd at hij heel veel eiwitten. Later werd hij vegetarisch, toen fruitarian (alleen fruit eten) en daarna breatharian (van de prana leven) prana is de ether,
de lucht. Ook dronk hij niet meer.
Stel je dat nou eens voor. Hoe zou jij het vinden als je niet meer hoeft te eten en te drinken?
Wat me wel gemakkelijk lijkt is dat je niet meer naar de wc hoeft.
Ik ga het hem niet na doen, maar ik vind het wel fascinerend.
Ook denk ik dat je veel tijd over houdt. Denk maar eens mee:
Je hoeft niet meer te koken, dus ook geen boodschappen meer halen. Geen afwas.
Minder schoonmaken. De wc wordt niet meer gebruikt, de keuken ook niet. Minder was.
Het heeft voordelen, maar je mist toch ook gezelligheid. Van eten kun je echt genieten.
Je kunt gezamenlijk eten, wat heel plezierig kan zijn. Uit eten is leuk om te doen.
Mensen uitnodigen en lekker koken, zijn allemaal gezellige dingen om te doen.
Eten is een pauzemoment. Een bakkie koffie, om even uit te rusten.
Nee, dat wil ik toch niet missen.
#

6 september
Je gevoel reageert eerst.
Heb jij dat ook wel eens, dat als je iets hoort, dat je meteen een gevoel krijgt van:
‘hier klopt iets niet’? Je weet nog niet waarom, maar het voelt zo.
Als je dan na gaat denken, komen er wel dingen naar voren die je gevoel bevestigen.
Het gevoel is sneller dan de hersenen.
Je hart reageert eerst en je hersenen volgen.
Sla je met een hamer op je duim, dan is het eerste wat gebeurt een snelle reactie,
met waarschijnlijk een luide uitspraak van au tot een serenade van ongepaste woorden,
en je duim in je andere hand nemen of in je mond.
Zo’n klap op je duim kun je ervaren als: ‘wat stom van mij’, dan slaat het,
behalve op je duim, ook op je eigenwaarde.
Je kunt ook boos worden, omdat jij dat klusje moest doen, en dat het gebeurt,
omdat de ander het niet wilde doen.
Dan wil je de ‘schuld’ afschuiven en neem je geen verantwoording.
Je kunt het ook zien als: ‘de hamer is de schuldige omdat … ‘, vul maar iets in.
Dan voelt het als een aanval. Je kunt ook “au” roepen en accepteren dat het gebeurd is,
en denken hoe je het kunt doen, zodat het wél goed gaat.
Bijvoorbeeld: het kleine spijkertje met een tang vasthouden. Dan leer je er van.
En hoe je het ervaart, bepaalt hoe de genezing verloopt. En hoe je er mee omgaat natuurlijk.
Hoe je het ervaart heeft alles te maken met hoe jij gevormd bent in je leven.
Heb jij niet zo’n goed zelfbeeld, dat zul je het eerder op je eigenwaarde gooien,
en voel je je dom of klunzig.
Daarna ga je denken dat het kleine spijkertje wel heel moeilijk vast te houden was,
en dat het logisch is dat je duim makkelijker te raken is met die grote hamer.
Dan kun je je nòg dommer voelen. Je gevoel reageert eerst en dan pas je hersenen.
Dit is maar een klein voorbeeldje, maar let maar eens op hoe je op bepaalde situaties reageert. Voel je je snel ‘aangevallen’? Het zit in je systeem, hoe je reageert.
Het gaat als vanzelf, bijna automatisch.
Ook als mensen iets tegen je zeggen, wat je niet zo leuk vindt.
Zie je het als kritiek? Of als een tip? Dat is een heel verschil, het voelt heel anders.
Natuurlijk heeft het er ook nog mee te maken, hoe het uitgesproken wordt en door wie.
Sommige mensen kleineren je als je iets niet weet of kan.
Als dit gebeurt en je herkent het, dan kun je het bij die ander laten. Je moet je niet laten raken. Die ander doet dit waarschijnlijk, omdat die onzeker is, en zich daardoor minder voelt.
Als die dan iets weet of kan, wat jij niet weet of kan, grijpt die de situatie aan,
om jou te gaan kleineren om zichzelf superieur te gaan voelen tegenover jou.
Ter compensatie.
Je moet dat dan niet terugdoen, want dan verlaag je je tot hetzelfde niveau,
en die ander voelt zich dan nog slechter over zichzelf.
Je kunt die mensen ook niet helpen, want ze moeten het eerst herkennen bij zichzelf,
en er bewust van worden. Dan moeten ze het besef krijgen, dat ze goed zijn, zoals ze zijn,
zoals wij allen, en dat ze het niet nodig hebben om een ander af te kraken.
Maar vaak door jeugdtrauma’s vormen zich patronen die soms moeilijk af te leren zijn.
Bewust worden van, is de eerste stap.
#

Herinnering
Er zijn vele manieren om een herinnering te koesteren.
Ik denk dat een van de meest voorkomende wel een foto in een lijstje is.
Of een sieraad dat je draagt. Eigenlijk kan het van alles zijn.
Mijn moeder had vroeger toen ze als jong volwassene uit huis ging een korstje brood
mee gekregen. Dat zou een soort van traditie zijn.
Het korstje was gedroogd, niet beschimmeld en ze had het in een oud sigarenkistje bewaard,
tot haar dood. Ook bewaarde ze een leeg flesje eau de cologne, 4711,
omdat ze die ooit van mijn vader had gekregen, weliswaar vol, uiteraard.
Een aandenken noemde ze dat dan. Een klein dingetje kan heel belangrijk voor je worden. Bijvoorbeeld een notitieblaadje waar iets moois op geschreven staat.
Iets wat iemand voor je gemaakt heeft, kun je ook maar moeilijk wegdoen,
als het zijn tijd heeft gehad.
Toen onze hond Rocky was overleden, waren we heel verdrietig.
Het was ons kindje, en dat doet zeer.
Er hing al een grote foto van hem, maar er kwamen er steeds meer bij.
Op een gegeven moment hingen er overal foto's van Rocky, en aan Peters kant van het bed
hing heel de muur vol, met foto’s van Rocky. Ik vond dat niet fijn.
Een foto als herinnering is mooi, dan denk je er aan,
maar als alles vol hangt met foto’s, dan kun je er bijna niet meer niet aan denken.
Dan word je er constant aan herinnerd, dat ie er niet meer is.
Dan kan het verdriet ook niet slijten.
Een woord of een beeld kan soms ineens een herinnering oproepen.
Iets dat je al lang ‘vergeten’ was. Je beleeft het dan in gedachten weer helemaal opnieuw.
Heb jij dat ook wel eens? Er wordt iets verteld over vroeger, en ineens is het er weer.
Je had er nooit meer aan gedacht, maar het komt weer helemaal terug.
Zelfs sommige details zie je weer voor je, en zo kun je oude herinneringen ophalen.
Nou lees ik de laatste tijd vaak, dat het de bedoeling is, dat we ons weer gaan herinneren,
wie we werkelijk zijn. Niet de persoon met die naam, met dat beroep, met die functie,
met die huidskleur, met die nationaliteit, met die kwaliteiten.
Nee, degene die we werkelijk zijn.
We zijn niet ons lichaam. We hèbben een lichaam.
Dat lichaam hebben we om hier op aarde ons te kunnen uitdrukken en om te ervaren,
maar we zijn het niet. Wie zijn we dat wel?
We zijn een spiritueel wezen, een Godsvonk, en we bewonen een lichaam.
En God oftewel de Bron, of hoe je het ook noemt, wil zich ervaren, en doet dat via ons.
Nou, herinner je dat maar eens.
Mij is het nog niet gelukt.
Maar misschien… dat als je een keer iets ziet of hoort,
dat dan ineens die herinnering weer boven komt. Je had er nooit meer aan gedacht,
maar het komt weer helemaal terug.
Zelfs sommige details zie je weer voor je.
Wie weet.
#

23 augustus:
Is het een ingeving?
Als iemand is overleden wil dat niet zeggen dat die persoon er niet meer is.
Het fysieke lichaam is dan leeg en vergaat, maar het bewustzijn van die persoon is er nog wel.
Dat blijft altijd bestaan.
We hebben al vele levens achter de rug, misschien wel duizenden.
Dat is moeilijk voor te stellen, maar we zijn niet meteen als mens begonnen.
We zijn begonnen als wind, water, algen, mineralen, planten, dieren en later als mensen.
Overal is ons bewustzijn al in geweest. Dat dieren bewustzijn hebben is eigenlijk best logisch.
Dat merk je wel als je een huisdier hebt. Maar planten hebben ook bewustzijn.
Klinkt misschien raar, maar als je ziet hoe een plant ontstaat, uit een klein zaadje dat ontkiemd, en dan de plant wordt, gelijk aan de plant van het zaadje. Hoe weet ie dat dan?
Mineralen hebben ook bewustzijn. Die kristalliseren precies uit volgens het kristalstructuur.
Vissen hebben ook bewustzijn. Hoe weten zalmen dat ze duizenden kilometers moeten zwemmen om op de plek te komen om zich voort te planten en vervolgens te sterven?
Vogels zijn ook bijzonder, die hebben een innerlijk kompas.
Denk maar aan postduiven, die altijd de weg terugvinden,
als ze honderden kilometers van huis losgelaten worden.
We zijn ook al vaak mens geweest, en sommige mensen kunnen zich één of meerdere vorige levens herinneren. Soms kan dat voor veel helderheid zorgen.
In ieder leven maken we dingen mee en zo wordt ons ‘geweten’ gevormd.
Het bewustzijn groeit, of ontwikkeld zich steeds verder.
Niets gaat verloren. Geen belevenis, geen daad, geen gedachte.
Alles wordt opgeslagen, in de zgn. Akasha kronieken.
Voordat we geboren worden, schijnt het dat we zelf keuzes maken,
waar en bij wie we geboren worden en welke lessen we willen leren.
Na onze geboorte weten we dit allemaal niet meer.
Er zijn mensen die nou zeggen: “Dan had ik wel wat anders gekozen.”
Maar als je later terugkijkt op je leven weet je misschien dat het zo had moeten zijn.
Soms kan het heel zwaar zijn, maar je komt er altijd sterker uit.
We hebben altijd keuzes in ons leven, en als we ons hart volgen zitten we op de goede weg.
Dan heb je ook nog zoiets als karma. We willen meemaken, wat we een ander aangedaan hebben. Alles om te ervaren. Om ons bewustzijn te doen groeien.
En zo kunnen we ook verbinding maken met zielen die al zijn overgegaan.
Soms krijg je zomaar ineens een gedachte als antwoord op een vraag, waar je mee zit.
Is het een ingeving? Dat zou zomaar kunnen.
Het is best vaag, of je een ingeving krijgt, of dat je iets zelf bedenkt.
Als je een beetje voor je uit zit te staren en eigenlijk nergens aan denkt,
en er komt dan ineens wat binnen. Dan kun je ervan uitgaan dat je het ‘door krijgt’.
Heb jij dat wel eens gehad? Je zit ergens mee waar je niet uit komt.
Je piekert je suf, maar weet niet wat te doen. Dan denk je: “laat maar” en denkt er niet meer aan. En dan ineens als slag bij heldere hemel, komt het antwoord.
Ik hoorde pas van een medium, dat als mensen heel graag contact willen,
dat ze vaak te veel in hun hoofd zitten, en dat er dan geen contact gemaakt kan worden.
Onze gidsen, helpers en dierbaren die aan de andere kant van de sluier zijn,
willen ons dolgraag helpen. Wij moeten er voor open staan, en ze vragen.
En niet in ons hoofd zitten, maar in ons gevoel.
En dat maakt het verschil.
#

16 augustus
Het valt niet mee om wakker te worden.
Ik hoor en lees de laatste tijd wel hele rare dingen.
Dat er censuur was, wist ik al, maar dat een advocaat van bed wordt gelicht,
terwijl zijn vrouw en kinderen onder schot worden gehouden en hij geboeid en geblinddoekt
wordt afgevoerd, is toch wel heel opmerkelijk. Inmiddels mag hij zich geen advocaat meer noemen. De reden is vaag, wegens gewelddadige intenties.
Wat wel erg typisch is, is dat hij ontdekte dat het hele covid verhaal niet klopt.
In februari 2020 brak corona officieel uit en in mei van dat jaar moest hij bijscholing bijwonen
over de corona spoedwet. Normaal duurt zo’n wet in elkaar zetten heel lang
en toen hij vroeg hoe lang ze daar over gedaan hadden, was het antwoord: “vanaf begin 2019.” Oink! Hoe kan dat?? 1 + 1 = 2 dus er werd een zaak aangespannen tegen al die mensen die verantwoordelijk waren, onder andere de Nederlandse staat, Rutte, Bil Gates en Hugo de Jonge en de directeur van pfizer. De zaak gaat onder andere over de effectiviteit en veiligheid van de covidvaccins en de vaccinatieschade. Of het coronabeleid deel was van de great reset,
en of het vaccin een biowapen is. Als je logisch nadenkt zie je dat die advocaat een bedreiging is voor de mensen die al die ellende orkestreren. Ja, je leest het goed: het wordt allemaal bewust in elkaar gezet. “Waarom” zou je zeggen. “Ze hebben toch het beste met ons voor?”
De meeste mensen wel ja, maar degene die helemaal bovenaan staan, die de werkelijke touwtjes in handen hebben dus niet. Die willen de volledige controle over de mensen die alle ellende overleven, die ze als slaven willen gebruiken. En hoe kun je dat beter doen, dan hun voedsel en geld af te nemen, en ze ziek, zwak en misselijk te maken. Dan moeten ze wel luisteren.
Ziek is het, maar kijk om je heen. Waar zijn ze mee bezig. De boeren moeten weg.
Hoe komen we dan aan ons voedsel? Het geld gaat op aan belastingen om oorlog te financieren die niemand wil. Ze willen 15 minuten steden creëren waar we niet meer uit mogen,
dus een auto heb je dan niet nodig. “You will own nothing and be happy”
Nou, dat laatste laat maar weg.
Het valt niet mee om wakker te worden, maar als we dat niet doen, kunnen we niets veranderen. Je moet het eerst gaan zien. Veel mensen zien het al, maar durven er niet over te praten.
Je weet wat er met die advocaat gebeurd is.
Maar als we allemaal onze mond dichthouden is het zo 2030.
Willen we niet allemaal een mooie wereld?
Dit kan pas als het oude is opgeruimd, maar het moet wel eerst gezien worden.
Dus: WORDT WAKKER! De wekker loopt al zo lang af. Het is de hoogste tijd.
Ga het zien en wees de verandering. Laat je niet meer manipuleren maar denk zelf na.
Laat die hersenen zelf werken en neem niet alles klakkeloos over van het nieuws.
Er klopt niks van. We zitten in een tijdperk dat we kunnen evolueren naar de 5de dimensie,
en dan kunnen we veel meer dan we ooit voor mogelijk hebben gehouden.
En daar zijn ze nou zo bang voor. Dan verliezen ze de controle.
Ik vraag me af: “die mensen kunnen zelf toch ook niet gelukkig zijn?”
Ik denk dat de uiteindelijke oorzaak van die hele toestand te maken heeft met HEBZUCHT.
Mensen die nooit genoeg hebben, doen om veel geld en macht te krijgen rare dingen.
Die mensen zijn om te kopen, en door de negatieve dingen waar ze aan mee doen
zijn ze ook nog chantabel. En die mensen denken dat ze iets over ons te zeggen hebben,
maar voeren ook maar hun opdracht uit. Ze kunnen niet meer anders.
Als dit allemaal bekend wordt onder het hele volk, gaat de handdoek in de ring
en luistert niemand meer naar ze. En daar gaan we naar toe.
Er is al veel duidelijk, en er zijn al veel mensen bezig met hoe we de nieuwe aarde
vorm gaan geven. Er moet heel veel worden veranderd.:
het geldsysteem, het schoolsysteem, de gezondheidszorg, de media, de landbouw en veeteelt,
en nog zoveel meer. Dus, zie het niet zo somber in.
Na de chaos komt er een mooie toekomst voor iedereen,
die daar voor kiest.
#

9 augustus:
Er is zoveel wat je kunt vieren.
Er valt regelmatig wat te vieren. Je verjaardag, een geboorte, een overwininning,
een behaalt examen, een verloving en een huwelijk, een zoveel jarig huwelijk.
Een opening van een bedrijf, een jubileum. Promotie, pensioen. Een personeelsfeest.
En dan nog de feestdagen zoals Sinterklaas, kerstmis, oud en nieuw, Pasen , hemelvaart
en Pinksteren. Suikerfeest en offerfeest voor de moslims.
Enfin, er is zoveel wat je kunt vieren.
Meestal gaat dit gepaard met bijeenkomsten, en het begint vaak met koffie of thee met gebak. Daar worden we al vrolijk van. Vaak komt er alcohol bij en lekkere hapjes.
Muziek, dans, een speech of zelfs optredens en verkleedpartijen.
We kunnen het zo gek niet bedenken, als het maar gezellig is.
Je hebt leuke gesprekken als je boven de muziek uitkomt en anders zing je gewoon mee.
Op allerlei manieren kun je iets vieren.
Als je dan na zo’n feest ’s nachts in bed ligt, dan toeteren je oren nog na, van de harde muziek.
Je keel is schor van het harde praten. Je buik zit toch wel erg vol van het vele eten.
Je ziet het plafond draaien als je te diep in het glaasje hebt gekeken,
en ’s morgens heb je ontzettende dorst. ‘nadorst.’
Het was een geslaagd feest, en er wordt nog lang over nagepraat.
Toen mijn moeder 80 werd, hadden we een groot feest georganiseerd.
Wij, haar drie dochters met de mannen en haar kleinkinderen.
Na de lange voorbereiding gingen Peter en ik ons moeder ophalen met ons busje
versiert met ballonnen en een plaat Corrie 80 er op.
Onderweg naar de afgehuurde locatie hingen ballonnen langs de weg,
die haar kleinkinderen hadden neergehangen. Ook hadden ze het zaaltje met slingers versierd.
Toen we aankwamen hield Corrie een speech.
Al snel kwam de eerste gast en begonnen we met koffie met gebak.
Het gebak hadden we met drieën gemaakt.
We hadden familie en vrienden en vriendinnen van ons moeder uitgenodigd. Ze wist van niks.
Bij binnenkomst kregen de gasten een lotje en ’s middags was er de 'wie kent Corrie' quiz.
Wim, haar oudste schoonzoon, trok een lotje en stelde een vraag aan degene die het nummer had. Ze kregen leuke prijsjes, veelal overblijfselen van het kerstpakket en zelf gewonnen prijsjes.
Ook deden we een paar sketches. Corrie en Jopie, mijn zussen, waren als oud vrouwtje verkleed
en speelden Cornelia en Johanna, de gezusters Holle. Het was best hilarisch.
De kleinkinderen voorzagen de gasten van drankjes en hadden een oberschort voor.
Ik had een lied in elkaar gezet en voorgedragen in een verkleding en met pruik.
Dat ik het durfde te zingen, daar sta ik zelf nog van te kijken.
Op een tafel lag een boekje voor ons moeder, waar iedereen iets in mocht schrijven.
Er lagen kleurtjes, stiften, poëzieplaatjes en zo bij, dus ze konden er iets leuks van maken.
Het was een leuk boekje geworden met mooie wensen voor haar.
Het koud buffet hadden we ook zelf in elkaar gezet en Ad, haar jongste schoonzoon,
kreeg kokskleren aan toen we het opdienden. Het zag er best professioneel uit.
Na het eten kwam Peter, mijn man, ook verkleed, als ijscoman met zo’n omhangbak
(die je vroeger in bioscopen zag) met ijsjes rond. Met een grote bel maakte hij zich kenbaar.
Corrie en ik deden nog een sketch alsof we twee poetsvrouwen waren die niet wisten
dat er een feest gaande was. Ook weer overdreven verkleed natuurlijk.
Het was een onvergetelijke dag geworden en later heb ik van de foto’s nog een boek gemaakt. Alles bij elkaar was het een hoop georganiseer, maar we hebben er allemaal van genoten.
Het was een hele hoop werk, maar zo de moeite waard.
Ons moeder had zo’n fijne dag en ze heeft er nog 12 en een half jaar over kunnen praten.
Hier een foto van de kaft van het fotoboek, om een indruk te krijgen.

2 augustus:
Zo had je het misschien nog niet gezien.
Laatst las ik een stukje van Neal Donald Walsh, waarin stond dat eten niet voor het plezier is, maar om te voeden. Daar moest ik even over nadenken.
“Hij heeft gelijk” dacht ik. Maar zo is het niet hoe het gaat.
Zeker tegenwoordig niet. In de oudheid aten mensen uit de natuur. Bessen, vruchten, kruiden, paddenstoelen, en vlees van dieren die in het wild leefden, of vissen die ze zelf vingen.
Daar haalden hun lichaam de voedingsstoffen uit die ze nodig hadden.
Die mensen aten om zich te voeden. Om te overleven. Om gezond te blijven.
Tegenwoordig is eten vaak een gezellige happening. Denk aan uit eten in een restaurant
wat gezellig is ingericht met leuke mensen om je heen.
Of op een mooi terras in een natuurlijke omgeving.
Het eten wordt zo opgediend dat het er heel smakelijk uitziet.
Kleurrijk met allerlei variaties en garneringen en daarbij nog een sausje. Mmm.
En wat denk je van een gezellige buurtbarbecue?
Waar de mensen veel te veel stukken vlees eten van dieren die in megastallen zijn vetgemest,
die het daglicht niet hebben gezien, gevaccineerd zijn met van alles en nog wat,
en volgepropt zijn met genetisch gemanipuleerde gewassen die ook nog flink bespoten zijn
met glyfosaat. Ja, dat is wel even slikken, hè. Zo had je het misschien nog niet gezien.
Als je dan vegetariër bent, zijn er wel alternatieven, maar dat is ook gekunsteld spul,
wat generlei voedingswaarde heeft, behalve de synthetische vitaminen die ze erin stoppen.
Maar, meestal zijn er ook salades bij, die hopelijk niet té erg bespoten zijn en goed afgewassen,
en daarbij stokbrood met kruidenboter. Lekker toch?
Het is in ieder geval een gezellige boel, en daar gaat het om.
In supermarkten is praktisch alles te verkrijgen, maar zo’n 90 % is, als het niet giftig is,
tenminste ongezond. Bijna niks is meer puur. Overal zitten toevoegingen bij.
Om het langer ‘goed’ te houden. Om de ingrediënten beter te kunnen vermengen.
Om het ‘smakelijk’ te maken. Om het aantrekkelijk te doen lijken. Om het een mooie kleur te geven en om ons uit balans te brengen. Sorry dat ik die laatste erbij zeg, maar zo zie ik het wel.
Het zit er in ieder geval niet voor onze gezondheid bij, anders zou het wel verboden worden. Suiker is slecht, en daarom maken ze kunstmatige zoetstoffen die nog vele malen slechter zijn. Mensen met overgewicht wordt wijsgemaakt dat je light moet eten, en dat is nou nét datgene waar ze de helft van het product hebben vervangen door water en bindmiddelen en zoetstoffen. Daardoor krijgen die mensen te weinig voeding binnen, alleen vulling, en gaan meer eten om voldaan te raken waardoor het overgewicht niet verdwijnt.
Iedere keer als je een product koopt, zou je het etiket, lees: “bijsluiter” moeten lezen
om te kijken wat er nou weer is bijgekomen voor onnatuurlijke stoffen.
Waarom kopen we het nog? Waarom eten we het nog?
Het valt niet mee om alleen gezonde dingen te nemen. Ze maken alles ook heel aantrekkelijk
en bedenken steeds nieuwe variaties van, van alles en nog wat.
Ik zag eens boterhamworst (wat al een mengseltje van allerlei rotzooi bij elkaar is) in de vorm van Mickey Mouse. Leuk voor de kinderen. Dan zullen ze het wel gaan eten. Leuk toch?
Kinderen vallen op kleuren en daarom zit er in snoepgoed zo veel kleurstoffen. De ouders vinden het ook leuk om bijvoorbeeld een prinsessen lollie met een blauwe jurk aan hun kind te kunnen geven. Het ziet er zo leuk uit. Ik hoorde eens van iemand die haar kind van kleurstoffen wilde onthouden, dat het kind op de grond van de winkel ging liggen stampen en schreeuwen:
“Ik wil kleurstoffen.” Ja, dan bedoel je het goed hè.
Het valt niet mee om al die verleiding te weerstaan. Nee, gezond eten is nog niet zo gemakkelijk. Vaak is het ook duurder, vooral de biologische variant.
Eten wordt vaak geassocieerd met gezelligheid. Zo vind ik het wel lekker ruiken als er gebarbecued word, hoewel ik al vele jaren geen vlees meer eet. Ik ruik dan eigenlijk ‘gezelligheid’. Ik denk dat Neal Donald Walsh met zijn uitspraak; ‘Eten is niet voor plezier, maar om te voeden’, misschien toch iets is om over na te denken.
Wil je je lichaam voeden, of wil je met plezier eten?
Zou het niet allebei kunnen?
Gewoon gezellig goed gezond gaan eten,
wat voedzaam is.
#

1 januari 2024
Een mooie dag om deze website online te zetten.
In het NU leven:
Het nieuwe jaar is weer begonnen.
het oude achter je laten en het nieuwe omarmen.
Gaat dat lukken? we zullen het gaan zien.
Herinneringen blijven toch in je gedachten komen en ook denk je aan morgen.
In het NU leven is nog niet zo eenvoudig.
Je moet toch je boodschappen halen en soms moet je afspraken maken.
Maar een afspraak maken kun je ook in het NU doen, en boodschappen kun je ook in het NU halen.
Ja, eigenlijk valt het wel mee om in het NU te leven. Je moet er gewoon NU met je aandacht bij zijn en beseffen dat het altijd NU is.
MAAR...
af en toe moet je toch tijd besteden om je verleden te verwerken. Je gedachten zijn dan terug in de tijd en soms kan je uren zitten malen.
Ook dat hoort erbij. Je hersenen kraken en je krijgt er het bijbehorende gevoel bij.
Op dat moment "leef" je in het verleden. Je moet het een "plekkie" geven.
Soms moet je dingen als het ware "herbeleven" en dat kan zwaar zijn.
Je moet het gevoel "doorleven" niet wegduwen maar er gewoon laten zijn.
Iedere keer als je zo'n periode achter de rug hebt kom je weer in het NU en ben je toch weer een stukje verder in het verwerken en kun je er anders tegenaan kijken.
Langzaamaan en stukje bij beetje wordt het voor je gevoel minder heftig, al blijven de feiten hetzelfde. Je bent dan zelf veranderd. Je kan er beter mee omgaan.
Je kijkt er anders tegenaan. Je bent dan sterker geworden.
Ik denk dat dit zo vaak gebeurt totdat alles verwerkt is.
Dan wordt het een herinnering zonder pijn.
#