Inzichten

Op deze pagina kun je de stukjes vinden die ik wekelijks schrijf.
Wil je op de hoogte worden gehouden als er een nieuwe geplaatst wordt?
Stuur me een mailtje en ik zet je op de mailing lijst.
Wil je van de lijst af, dan kun je me ook gewoon een mailtje sturen.
www.bewustwordingsmomentjes@on.nl

Inhoud:

31 augustus: Herinnering.
23 augustus: Is het een ingeving?
16 augustus: Het valt niet mee om wakker te worden.
9 augustus: Er is zove el wat je kunt vieren.
2 augustus: Zo had je het misschien nog niet gezien.
26 juli: Keuzes maken.
19 juli: Genieten, hoe doe je dat?
12 juli: Schaduwwerk doen.
5 juli: De puzzel die je nooit af krijgt.
28 juni: 10-jarig bestaan op 1 juli
21 juni: Zoomsessie

1 januari: In het nu

Herinnering
Er zijn vele manieren om een herinnering te koesteren.
Ik denk dat een van de meest voorkomende wel een foto in een lijstje is.
Of een sieraad dat je draagt. Eigenlijk kan het van alles zijn.
Mijn moeder had vroeger toen ze als jong volwassene uit huis ging een korstje brood
mee gekregen. Dat zou een soort van traditie zijn.
Het korstje was gedroogd, niet beschimmeld en ze had het in een oud sigarenkistje bewaard,
tot haar dood. Ook bewaarde ze een leeg flesje eau de cologne, 4711,
omdat ze die ooit van mijn vader had gekregen, weliswaar vol, uiteraard.
Een aandenken noemde ze dat dan. Een klein dingetje kan heel belangrijk voor je worden. Bijvoorbeeld een notitieblaadje waar iets moois op geschreven staat.
Iets wat iemand voor je gemaakt heeft, kun je ook maar moeilijk wegdoen,
als het zijn tijd heeft gehad.
Toen onze hond Rocky was overleden, waren we heel verdrietig.
Het was ons kindje, en dat doet zeer.
Er hing al een grote foto van hem, maar er kwamen er steeds meer bij.
Op een gegeven moment hingen er overal foto's van Rocky, en aan Peters kant van het bed
hing heel de muur vol, met foto’s van Rocky. Ik vond dat niet fijn.
Een foto als herinnering is mooi, dan denk je er aan,
maar als alles vol hangt met foto’s, dan kun je er bijna niet meer niet aan denken.
Dan word je er constant aan herinnerd, dat ie er niet meer is.
Dan kan het verdriet ook niet slijten.
Een woord of een beeld kan soms ineens een herinnering oproepen.
Iets dat je al lang ‘vergeten’ was. Je beleeft het dan in gedachten weer helemaal opnieuw.
Heb jij dat ook wel eens? Er wordt iets verteld over vroeger, en ineens is het er weer.
Je had er nooit meer aan gedacht, maar het komt weer helemaal terug.
Zelfs sommige details zie je weer voor je, en zo kun je oude herinneringen ophalen.
Nou lees ik de laatste tijd vaak, dat het de bedoeling is, dat we ons weer gaan herinneren,
wie we werkelijk zijn. Niet de persoon met die naam, met dat beroep, met die functie,
met die huidskleur, met die nationaliteit, met die kwaliteiten.
Nee, degene die we werkelijk zijn.
We zijn niet ons lichaam. We hèbben een lichaam.
Dat lichaam hebben we om hier op aarde ons te kunnen uitdrukken en om te ervaren,
maar we zijn het niet. Wie zijn we dat wel?
We zijn een spiritueel wezen, een Godsvonk, en we bewonen een lichaam.
En God oftewel de Bron, of hoe je het ook noemt, wil zich ervaren, en doet dat via ons.
Nou, herinner je dat maar eens.
Mij is het nog niet gelukt.
Maar misschien… dat als je een keer iets ziet of hoort,
dat dan ineens die herinnering weer boven komt. Je had er nooit meer aan gedacht,
maar het komt weer helemaal terug.
Zelfs sommige details zie je weer voor je.
Wie weet.
#

23 augustus:
Is het een ingeving?
Als iemand is overleden wil dat niet zeggen dat die persoon er niet meer is.
Het fysieke lichaam is dan leeg en vergaat, maar het bewustzijn van die persoon is er nog wel.
Dat blijft altijd bestaan.
We hebben al vele levens achter de rug, misschien wel duizenden.
Dat is moeilijk voor te stellen, maar we zijn niet meteen als mens begonnen.
We zijn begonnen als wind, water, algen, mineralen, planten, dieren en later als mensen.
Overal is ons bewustzijn al in geweest. Dat dieren bewustzijn hebben is eigenlijk best logisch.
Dat merk je wel als je een huisdier hebt. Maar planten hebben ook bewustzijn.
Klinkt misschien raar, maar als je ziet hoe een plant ontstaat, uit een klein zaadje dat ontkiemd, en dan de plant wordt, gelijk aan de plant van het zaadje. Hoe weet ie dat dan?
Mineralen hebben ook bewustzijn. Die kristalliseren precies uit volgens het kristalstructuur.
Vissen hebben ook bewustzijn. Hoe weten zalmen dat ze duizenden kilometers moeten zwemmen om op de plek te komen om zich voort te planten en vervolgens te sterven?
Vogels zijn ook bijzonder, die hebben een innerlijk kompas.
Denk maar aan postduiven, die altijd de weg terugvinden,
als ze honderden kilometers van huis losgelaten worden.
We zijn ook al vaak mens geweest, en sommige mensen kunnen zich één of meerdere vorige levens herinneren. Soms kan dat voor veel helderheid zorgen.
In ieder leven maken we dingen mee en zo wordt ons ‘geweten’ gevormd.
Het bewustzijn groeit, of ontwikkeld zich steeds verder.
Niets gaat verloren. Geen belevenis, geen daad, geen gedachte.
Alles wordt opgeslagen, in de zgn. Akasha kronieken.
Voordat we geboren worden, schijnt het dat we zelf keuzes maken,
waar en bij wie we geboren worden en welke lessen we willen leren.
Na onze geboorte weten we dit allemaal niet meer.
Er zijn mensen die nou zeggen: “Dan had ik wel wat anders gekozen.”
Maar als je later terugkijkt op je leven weet je misschien dat het zo had moeten zijn.
Soms kan het heel zwaar zijn, maar je komt er altijd sterker uit.
We hebben altijd keuzes in ons leven, en als we ons hart volgen zitten we op de goede weg.
Dan heb je ook nog zoiets als karma. We willen meemaken, wat we een ander aangedaan hebben. Alles om te ervaren. Om ons bewustzijn te doen groeien.
En zo kunnen we ook verbinding maken met zielen die al zijn overgegaan.
Soms krijg je zomaar ineens een gedachte als antwoord op een vraag, waar je mee zit.
Is het een ingeving? Dat zou zomaar kunnen.
Het is best vaag, of je een ingeving krijgt, of dat je iets zelf bedenkt.
Als je een beetje voor je uit zit te staren en eigenlijk nergens aan denkt,
en er komt dan ineens wat binnen. Dan kun je ervan uitgaan dat je het ‘door krijgt’.
Heb jij dat wel eens gehad? Je zit ergens mee waar je niet uit komt.
Je piekert je suf, maar weet niet wat te doen. Dan denk je: “laat maar” en denkt er niet meer aan. En dan ineens als slag bij heldere hemel, komt het antwoord.
Ik hoorde pas van een medium, dat als mensen heel graag contact willen,
dat ze vaak te veel in hun hoofd zitten, en dat er dan geen contact gemaakt kan worden.
Onze gidsen, helpers en dierbaren die aan de andere kant van de sluier zijn,
willen ons dolgraag helpen. Wij moeten er voor open staan, en ze vragen.
En niet in ons hoofd zitten, maar in ons gevoel.
En dat maakt het verschil.
#

16 augustus
Het valt niet mee om wakker te worden.
Ik hoor en lees de laatste tijd wel hele rare dingen.
Dat er censuur was, wist ik al, maar dat een advocaat van bed wordt gelicht,
terwijl zijn vrouw en kinderen onder schot worden gehouden en hij geboeid en geblinddoekt
wordt afgevoerd, is toch wel heel opmerkelijk. Inmiddels mag hij zich geen advocaat meer noemen. De reden is vaag, wegens gewelddadige intenties.
Wat wel erg typisch is, is dat hij ontdekte dat het hele covid verhaal niet klopt.
In februari 2020 brak corona officieel uit en in mei van dat jaar moest hij bijscholing bijwonen
over de corona spoedwet. Normaal duurt zo’n wet in elkaar zetten heel lang
en toen hij vroeg hoe lang ze daar over gedaan hadden, was het antwoord: “vanaf begin 2019.” Oink! Hoe kan dat?? 1 + 1 = 2 dus er werd een zaak aangespannen tegen al die mensen die verantwoordelijk waren, onder andere de Nederlandse staat, Rutte, Bil Gates en Hugo de Jonge en de directeur van pfizer. De zaak gaat onder andere over de effectiviteit en veiligheid van de covidvaccins en de vaccinatieschade. Of het coronabeleid deel was van de great reset,
en of het vaccin een biowapen is. Als je logisch nadenkt zie je dat die advocaat een bedreiging is voor de mensen die al die ellende orkestreren. Ja, je leest het goed: het wordt allemaal bewust in elkaar gezet. “Waarom” zou je zeggen. “Ze hebben toch het beste met ons voor?”
De meeste mensen wel ja, maar degene die helemaal bovenaan staan, die de werkelijke touwtjes in handen hebben dus niet. Die willen de volledige controle over de mensen die alle ellende overleven, die ze als slaven willen gebruiken. En hoe kun je dat beter doen, dan hun voedsel en geld af te nemen, en ze ziek, zwak en misselijk te maken. Dan moeten ze wel luisteren.
Ziek is het, maar kijk om je heen. Waar zijn ze mee bezig. De boeren moeten weg.
Hoe komen we dan aan ons voedsel? Het geld gaat op aan belastingen om oorlog te financieren die niemand wil. Ze willen 15 minuten steden creëren waar we niet meer uit mogen,
dus een auto heb je dan niet nodig. “You will own nothing and be happy”
Nou, dat laatste laat maar weg.
Het valt niet mee om wakker te worden, maar als we dat niet doen, kunnen we niets veranderen. Je moet het eerst gaan zien. Veel mensen zien het al, maar durven er niet over te praten.
Je weet wat er met die advocaat gebeurd is.
Maar als we allemaal onze mond dichthouden is het zo 2030.
Willen we niet allemaal een mooie wereld?
Dit kan pas als het oude is opgeruimd, maar het moet wel eerst gezien worden.
Dus: WORDT WAKKER! De wekker loopt al zo lang af. Het is de hoogste tijd.
Ga het zien en wees de verandering. Laat je niet meer manipuleren maar denk zelf na.
Laat die hersenen zelf werken en neem niet alles klakkeloos over van het nieuws.
Er klopt niks van. We zitten in een tijdperk dat we kunnen evolueren naar de 5de dimensie,
en dan kunnen we veel meer dan we ooit voor mogelijk hebben gehouden.
En daar zijn ze nou zo bang voor. Dan verliezen ze de controle.
Ik vraag me af: “die mensen kunnen zelf toch ook niet gelukkig zijn?”
Ik denk dat de uiteindelijke oorzaak van die hele toestand te maken heeft met HEBZUCHT.
Mensen die nooit genoeg hebben, doen om veel geld en macht te krijgen rare dingen.
Die mensen zijn om te kopen, en door de negatieve dingen waar ze aan mee doen
zijn ze ook nog chantabel. En die mensen denken dat ze iets over ons te zeggen hebben,
maar voeren ook maar hun opdracht uit. Ze kunnen niet meer anders.
Als dit allemaal bekend wordt onder het hele volk, gaat de handdoek in de ring
en luistert niemand meer naar ze. En daar gaan we naar toe.
Er is al veel duidelijk, en er zijn al veel mensen bezig met hoe we de nieuwe aarde
vorm gaan geven. Er moet heel veel worden veranderd.:
het geldsysteem, het schoolsysteem, de gezondheidszorg, de media, de landbouw en veeteelt,
en nog zoveel meer. Dus, zie het niet zo somber in.
Na de chaos komt er een mooie toekomst voor iedereen,
die daar voor kiest.
#

9 augustus:
Er is zoveel wat je kunt vieren.
Er valt regelmatig wat te vieren. Je verjaardag, een geboorte, een overwininning,
een behaalt examen, een verloving en een huwelijk, een zoveel jarig huwelijk.
Een opening van een bedrijf, een jubileum. Promotie, pensioen. Een personeelsfeest.
En dan nog de feestdagen zoals Sinterklaas, kerstmis, oud en nieuw, Pasen , hemelvaart
en Pinksteren. Suikerfeest en offerfeest voor de moslims.
Enfin, er is zoveel wat je kunt vieren.
Meestal gaat dit gepaard met bijeenkomsten, en het begint vaak met koffie of thee met gebak. Daar worden we al vrolijk van. Vaak komt er alcohol bij en lekkere hapjes.
Muziek, dans, een speech of zelfs optredens en verkleedpartijen.
We kunnen het zo gek niet bedenken, als het maar gezellig is.
Je hebt leuke gesprekken als je boven de muziek uitkomt en anders zing je gewoon mee.
Op allerlei manieren kun je iets vieren.
Als je dan na zo’n feest ’s nachts in bed ligt, dan toeteren je oren nog na, van de harde muziek.
Je keel is schor van het harde praten. Je buik zit toch wel erg vol van het vele eten.
Je ziet het plafond draaien als je te diep in het glaasje hebt gekeken,
en ’s morgens heb je ontzettende dorst. ‘nadorst.’
Het was een geslaagd feest, en er wordt nog lang over nagepraat.
Toen mijn moeder 80 werd, hadden we een groot feest georganiseerd.
Wij, haar drie dochters met de mannen en haar kleinkinderen.
Na de lange voorbereiding gingen Peter en ik ons moeder ophalen met ons busje
versiert met ballonnen en een plaat Corrie 80 er op.
Onderweg naar de afgehuurde locatie hingen ballonnen langs de weg,
die haar kleinkinderen hadden neergehangen. Ook hadden ze het zaaltje met slingers versierd.
Toen we aankwamen hield Corrie een speech.
Al snel kwam de eerste gast en begonnen we met koffie met gebak.
Het gebak hadden we met drieën gemaakt.
We hadden familie en vrienden en vriendinnen van ons moeder uitgenodigd. Ze wist van niks.
Bij binnenkomst kregen de gasten een lotje en ’s middags was er de 'wie kent Corrie' quiz.
Wim, haar oudste schoonzoon, trok een lotje en stelde een vraag aan degene die het nummer had. Ze kregen leuke prijsjes, veelal overblijfselen van het kerstpakket en zelf gewonnen prijsjes.
Ook deden we een paar sketches. Corrie en Jopie, mijn zussen, waren als oud vrouwtje verkleed
en speelden Cornelia en Johanna, de gezusters Holle. Het was best hilarisch.
De kleinkinderen voorzagen de gasten van drankjes en hadden een oberschort voor.
Ik had een lied in elkaar gezet en voorgedragen in een verkleding en met pruik.
Dat ik het durfde te zingen, daar sta ik zelf nog van te kijken.
Op een tafel lag een boekje voor ons moeder, waar iedereen iets in mocht schrijven.
Er lagen kleurtjes, stiften, poëzieplaatjes en zo bij, dus ze konden er iets leuks van maken.
Het was een leuk boekje geworden met mooie wensen voor haar.
Het koud buffet hadden we ook zelf in elkaar gezet en Ad, haar jongste schoonzoon,
kreeg kokskleren aan toen we het opdienden. Het zag er best professioneel uit.
Na het eten kwam Peter, mijn man, ook verkleed, als ijscoman met zo’n omhangbak
(die je vroeger in bioscopen zag) met ijsjes rond. Met een grote bel maakte hij zich kenbaar.
Corrie en ik deden nog een sketch alsof we twee poetsvrouwen waren die niet wisten
dat er een feest gaande was. Ook weer overdreven verkleed natuurlijk.
Het was een onvergetelijke dag geworden en later heb ik van de foto’s nog een boek gemaakt. Alles bij elkaar was het een hoop georganiseer, maar we hebben er allemaal van genoten.
Het was een hele hoop werk, maar zo de moeite waard.
Ons moeder had zo’n fijne dag en ze heeft er nog 12 en een half jaar over kunnen praten.
Hier een foto van de kaft van het fotoboek, om een indruk te krijgen.

2 augustus:
Zo had je het misschien nog niet gezien.
Laatst las ik een stukje van Neal Donald Walsh, waarin stond dat eten niet voor het plezier is, maar om te voeden. Daar moest ik even over nadenken.
“Hij heeft gelijk” dacht ik. Maar zo is het niet hoe het gaat.
Zeker tegenwoordig niet. In de oudheid aten mensen uit de natuur. Bessen, vruchten, kruiden, paddenstoelen, en vlees van dieren die in het wild leefden, of vissen die ze zelf vingen.
Daar haalden hun lichaam de voedingsstoffen uit die ze nodig hadden.
Die mensen aten om zich te voeden. Om te overleven. Om gezond te blijven.
Tegenwoordig is eten vaak een gezellige happening. Denk aan uit eten in een restaurant
wat gezellig is ingericht met leuke mensen om je heen.
Of op een mooi terras in een natuurlijke omgeving.
Het eten wordt zo opgediend dat het er heel smakelijk uitziet.
Kleurrijk met allerlei variaties en garneringen en daarbij nog een sausje. Mmm.
En wat denk je van een gezellige buurtbarbecue?
Waar de mensen veel te veel stukken vlees eten van dieren die in megastallen zijn vetgemest,
die het daglicht niet hebben gezien, gevaccineerd zijn met van alles en nog wat,
en volgepropt zijn met genetisch gemanipuleerde gewassen die ook nog flink bespoten zijn
met glyfosaat. Ja, dat is wel even slikken, hè. Zo had je het misschien nog niet gezien.
Als je dan vegetariër bent, zijn er wel alternatieven, maar dat is ook gekunsteld spul,
wat generlei voedingswaarde heeft, behalve de synthetische vitaminen die ze erin stoppen.
Maar, meestal zijn er ook salades bij, die hopelijk niet té erg bespoten zijn en goed afgewassen,
en daarbij stokbrood met kruidenboter. Lekker toch?
Het is in ieder geval een gezellige boel, en daar gaat het om.
In supermarkten is praktisch alles te verkrijgen, maar zo’n 90 % is, als het niet giftig is,
tenminste ongezond. Bijna niks is meer puur. Overal zitten toevoegingen bij.
Om het langer ‘goed’ te houden. Om de ingrediënten beter te kunnen vermengen.
Om het ‘smakelijk’ te maken. Om het aantrekkelijk te doen lijken. Om het een mooie kleur te geven en om ons uit balans te brengen. Sorry dat ik die laatste erbij zeg, maar zo zie ik het wel.
Het zit er in ieder geval niet voor onze gezondheid bij, anders zou het wel verboden worden. Suiker is slecht, en daarom maken ze kunstmatige zoetstoffen die nog vele malen slechter zijn. Mensen met overgewicht wordt wijsgemaakt dat je light moet eten, en dat is nou nét datgene waar ze de helft van het product hebben vervangen door water en bindmiddelen en zoetstoffen. Daardoor krijgen die mensen te weinig voeding binnen, alleen vulling, en gaan meer eten om voldaan te raken waardoor het overgewicht niet verdwijnt.
Iedere keer als je een product koopt, zou je het etiket, lees: “bijsluiter” moeten lezen
om te kijken wat er nou weer is bijgekomen voor onnatuurlijke stoffen.
Waarom kopen we het nog? Waarom eten we het nog?
Het valt niet mee om alleen gezonde dingen te nemen. Ze maken alles ook heel aantrekkelijk
en bedenken steeds nieuwe variaties van, van alles en nog wat.
Ik zag eens boterhamworst (wat al een mengseltje van allerlei rotzooi bij elkaar is) in de vorm van Mickey Mouse. Leuk voor de kinderen. Dan zullen ze het wel gaan eten. Leuk toch?
Kinderen vallen op kleuren en daarom zit er in snoepgoed zo veel kleurstoffen. De ouders vinden het ook leuk om bijvoorbeeld een prinsessen lollie met een blauwe jurk aan hun kind te kunnen geven. Het ziet er zo leuk uit. Ik hoorde eens van iemand die haar kind van kleurstoffen wilde onthouden, dat het kind op de grond van de winkel ging liggen stampen en schreeuwen:
“Ik wil kleurstoffen.” Ja, dan bedoel je het goed hè.
Het valt niet mee om al die verleiding te weerstaan. Nee, gezond eten is nog niet zo gemakkelijk. Vaak is het ook duurder, vooral de biologische variant.
Eten wordt vaak geassocieerd met gezelligheid. Zo vind ik het wel lekker ruiken als er gebarbecued word, hoewel ik al vele jaren geen vlees meer eet. Ik ruik dan eigenlijk ‘gezelligheid’. Ik denk dat Neal Donald Walsh met zijn uitspraak; ‘Eten is niet voor plezier, maar om te voeden’, misschien toch iets is om over na te denken.
Wil je je lichaam voeden, of wil je met plezier eten?
Zou het niet allebei kunnen?
Gewoon gezellig goed gezond gaan eten,
wat voedzaam is.
#

26 juli:
Keuzes maken.
Hoe vaak moeten we het niet doen? Keuzes maken. Eigenlijk de hele dag door.
Vaak beseffen we het niet eens, omdat we steeds dezelfde keuzes maken.
We zijn het zo gewend. Je staat ’s morgens op. Wat doe ik vandaag aan?
Dan maak je je eerste keuze van die dag. Wat eet ik? Wat drink ik?
Vaak is het zo vanzelfsprekend dat je een boterham smeert,
of een schaaltje yoghurt met muesli maakt dat je het niet eens als keuze ziet.
Als je daarna naar je werk gaat, denk je dat dat moet. Je hebt geen keuze.
Of toch wel?
Je kiest er voor om te gaan. Je kunt ook kiezen om niet te gaan.
Maar je hebt plichtsbesef en het hoort nou eenmaal zo en het rooster is ingedeeld,
dus je gaat gewoon. Je denkt dat je moet. Maar is dat wel zo?
Moeilijk hè, om dit als keuze te zien. Er worden dingen van ons verwacht.
We passen ons aan en doen de dingen die we horen te doen. Zo ook met sociale contacten.
Je zult vast wel eens op een feestje geweest zijn, waar je eigenlijk helemaal geen zin in had.
Je was te moe, het was te druk, of je voelde je die dag niet lekker.
Je hebt dan de keuze om naar huis te gaan, maar uit ‘goei fatsoen’ blijf je veel langer zitten
dan je eigenlijk zou willen. Waarom doen we dat soort dingen?
Je wil de ander niet kwetsen, maar jezelf wel dan?
Soms is het moeilijk om keuzes te maken, om voor jezelf te kiezen.
Maar denk je dat die mensen op dat feestje jou nou zo gezellig vonden
als jij je tijd aan het uitzitten was? Ik denk van niet.
Als je gewoon had gezegd dat je je dag niet had en naar huis was gegaan was het toch ook goed? Als je partner aan je vraagt: “waar zullen we heengaan,” en je zegt dan altijd: “zeg jij het maar,” dan maak je helemaal geen keuze. Niks gemakkelijker om dan een keuze te maken.
Het wordt je gevraagd, maar je laat het dan aan de ander over.
Is dat gebrek aan zelfvertrouwen? Ben je bang de verkeerde keuze te maken?
Als dat zo is, dan hoor je het vanzelf wel. Nee, het valt niet altijd mee om keuzes te maken.
Soms word je een kant op gedwongen, en het is wikken en wegen, maar wat je ook doet;
Je hebt altijd een keus. Besef dat goed. Je hebt een vrije wil.
Je kunt in situaties terechtkomen waarbij je denkt dat je maar één kant op kunt gaan,
de kant die je niet wil, en het is heel belangrijk dat je dan je hart volgt.
Soms heeft het grote consequenties en is het heel moeilijk.
Zo zijn er heel veel mensen die vier jaar geleden een keuze gemaakt hebben,
waar ze nu heel veel spijt van hebben. ‘Prikspijt’ was het nieuwe woord.
Een keuze die ze opgelegd werd. Dwang, chantage, bangmakerij, beperkingen werden opgelegd. Misleiding, manipulatie, misbruik van de menslievendheid, (je doet het voor een ander)
leugens, machtsmisbruik. Door die constante herhaling op tv werden mensen gehersenspoeld.
Dat alles had er toe geleid dat mensen die keuzes gemaakt hadden.
Ja, ook toen hadden ze een keus. Weliswaar met veel consequenties.
In die tijd waren er veel mensen die er geen wilde halen, maar omdat ze anders niet op vakantie konden, namen ze het toch maar. Vooral de jongeren lieten zich overhalen.
Destijds werden er door huisartsen middelen voorgeschreven
die goed werkten, goedkoop waren en die veilig waren met ongeveer geen bijwerkingen.
"De oplossing is er" dacht ik nog. Maar nee, die artsen kregen hoge boetes. Het mocht niet.
Waarom niet? De prik moest erdoor. Vind je dat niet raar?
Sindsdien is er constant oversterfte en zijn er veel ziektes die voorheen veel minder voorkwamen.
Ik ken heel veel mensen in mijn omgeving die er geen meer halen, maar jammer genoeg ook nog een aantal mensen die weer in de rij gaan staan voor de volgende.
Tegen die mensen wil ik zeggen: “Kijk ook eens naar de andere berichten voordat je weer gaat.” Maar ik laat iedereen in zijn of haar waarde. Het is jouw eigen keuze.
Maar ik zou je willen zeggen:
“Kies voor jezelf, volg je hart, en niet je angst!”
Hier een filmpje van een huisarts die zijn verweer voorleest die hij in de rechtszaal gaat houden.
#

19 juli:
Genieten, hoe doe je dat?
Je hoeft er niet rijk voor te zijn. Iedereen kan het.
Genieten, hoe doe je dat?
Je kunt genieten van een mooie vakantie, naar verre oorden, mooie stranden,
cultuur snuiven, inheemse gerechten proberen.
Genieten is het plezier van het leven.
Je kunt ook genieten van kleine alledaagse dingen.
Ik denk dat het een kwestie van ‘bewust ervaren’ is.
In de tuin zitten op een mooie zomerdag, en de warmte van de zonnestralen op je huid voelen, waarna een briesje je huid streelt. Kijken naar de bloemen, de vormen en kleuren,
en de geuren opsnuiven. De bijen bekijken die van bloem naar bloem vliegen die ze bestuiven.
De vlinders die altijd zo fotogeniek zijn.

De vogels die komen drinken en badderen, en af en aan vliegen en kwetteren.
De zwaluwen die rondjes vliegen om insecten uit de lucht te vangen,
en steeds een gierend geluid maken. Dan ineens een muisje dat tevoorschijn komt,
om vervolgens in sneltreinvaart tussen de bodembedekkers te verdwijnen.
Daar kan ik van genieten.
Mijn moeder kon heel erg genieten van eten. Ze hield ook van koken,
en wist altijd de juiste kruiden toe te voegen, zodat het altijd lekker was.
Als ze in een restaurant zat te eten, en ze zat voor het raam,
dan was dat heel uitnodigend voor de voorbijgangers, want ze zat altijd met veel smaak te eten. Dan zag je haar genieten. Niet hap slik weg, zoals sommige mensen doen, nee,
met haar volle aandacht en op haar gemak. Ik denk dat dát het verschil maakt van
hoe je in het leven staat, en hoe je alles ervaart: “Er met je volle aandacht bij zijn.”
Ik zou genieten omschrijven als: “ Het met volle aandacht beleven van positieve momenten,
waarbij je je zintuigen volledig gebruikt en waar je blij van wordt.
Je kunt je eten even snel achterover gooien, maar je kunt ook een ‘smaakbelevenis ervaren’.
Voel je het verschil? Klinkt toch heel anders, hè?
Zo kun je door een park lopen en je verwonderen over al het moois dat je ziet.
Al die verschillende bomen, struiken, planten en bloemen, die er iedere keer weer anders uitzien. De ene keer zijn ze nog in knop en de keer daarop zijn ze in volle bloei. Prachtig!
De vogels die je ziet en hoort, die er vrolijk op los zingen.
Een keer liep ik met mijn zus door het park te genieten van al die schoonheid,
toen het ons opviel dat een stelletje dat we tegenkwamen allebei voorovergebogen
op hun smartphone aan het kijken waren. Een stukje verder kwamen we twee jongens tegen
die ook naar beneden keken op hun smartphone.
We zeiden nog tegen elkaar: “Die mensen zien niks van het park.”
Weer een stukje verder zagen we een ouder echtpaar op een bankje zitten,
ook allebei voorovergebogen kijkend op hun smartphone.
Mijn zus en ik keken elkaar aan en moesten lachen.
Toen kwamen we een groep jongeren tegen en, idem dito, àllemaal.
Een peuter vermaakte zich op een driewielertje, terwijl de ouders er achteraan liepen,
jawel, voorovergebogen, kijkend op hun smartphone.
Toen kwamen we een vrouw tegen met lege handen. Dus die zijn er ook nog.
We hebben haar even aangesproken, en haar viel het ook op hoe dat tegenwoordig gaat.
Jammer, hè. Aan die mensen gaat het allemaal voorbij. Alsof ze in een andere wereld zijn.
Op een van mijn kaarten staat: “je kunt intens genieten van grote dingen,
maar zeker ook van kleine alledaagse dingen. Je moet ze wel zien.”
En als je kijkt in plaats van ziet, luistert in plaats van hoort, bijvoorbeeld naar mooie muziek,
of vogelzang, of de branding van de zee,
ervaren in plaats van voelen, kortom, er met je volle aandacht bij bent,
dan geniet je.
#

12 juli:
Schaduwwerk doen
Ik lees het tegenwoordig op veel plaatsen: “Voordat je verder kunt moet je innerlijk werk,
oftewel schaduwwerk doen." Wat betekent dat nou? Ik heb het me ook vaak afgevraagd.
Moet je dan al je ellende en oud zeer verwerken?
Moet je mensen vergeven die je gekwetst hebben?
Moet je jezelf vergeven voor dingen die je gedaan hebt,
die je beter niet of beter anders had kunnen doen?
Als je terugkijkt op je leven zijn er best wel dingen die je anders had willen doen.
Het had ook anders kunnen zijn, maar je doet dingen en maakt keuzes die op dat moment
bij je bewustzijn passen. Later kun je er weer anders over denken.
Je past je vaak aan en houdt rekening met de ander, en dat is niet verkeerd,
als je maar wel je passie volgt, en dat lukt niet altijd.
Maar wat is nou dat schaduwwerk?

Ik denk dat als je altijd maar doet wat en hoe anderen het willen,
dat je dan niet jezelf kunt zijn en dat kan frustrerend zijn.
Je houdt je boosheid in, geeft je grens niet aan, komt niet voor jezelf op,
maakt geen keuzes voor jezelf, neemt geen beslissingen, stelt de anderen boven jezelf,
en past je veel te veel aan. Je laat je verdriet niet zien, kortom, je verbergt je emoties.
Ja, en dat vind je lichaam niet fijn.
Je raakt gespannen, krijgt pijn in je nek, op je keel zit een blokkade van het niet uitspreken
wat wel zou moeten. Je kunt zelfs licht urineverlies krijgen,
als gevolg van het niet aangeven van je grens, om zodoende je territorium te markeren.
Dat is een natuurlijke reactie van het lichaam, die je altijd probeert te helpen.
En al die gevoelens kun je wegredeneren, maar daar neemt je lichaam geen genoegen mee.
Het wil doorleeft worden. Die schreeuw van boosheid moet er uit,
die woorden moeten uitgesproken worden, die tranen moeten rollen,
die grens moet aangegeven worden, de energie moet weer stromen.
En hoe weet je nou of je nog schaduwwerk moet doen, of er nog iets dwars zit?
Dat is herkenbaar aan de triggers die je nog hebt.
Als jij je erg aan iemand anders kan storen, zegt dat vaak iets over jezelf.
Als iemand bijvoorbeeld heel dominant gedrag laat zien en heel direct zijn of haar mening zegt,
en het triggert je, dan kan het zijn dat je dat zelf ook in je hebt. Je wil je mening ook wel zeggen, maar je durft niet, je onderdrukt het, je vindt dat dat niet kan en je wil het niet erkennen.
Daarom wil je het van die ander niet accepteren.
Let daar maar eens op en ben dan heel eerlijk tegen jezelf.
Het kan ook zijn dat je een liedje hoort, of een zielig verhaal dat je triggert.
Je kunt dan heel verdrietig worden. Laat dan die tranen maar stromen,
want die moeten er toch uit.
Ik wist niet dat je die zo veel kon hebben.
Ze spoelen je ogen schoon, zodat je weer helder naar de toekomst kunt kijken.
Als je dan al die stukken verwerkt hebt, doorleefd hebt, is het belangrijk
dat je helemaal jezelf bent. En dat is even oefenen.
Een simpel voorbeeld:
Hoe zeg je tegen iemand die iets lekkers voor je heeft gemaakt,
dat je het vies vindt? Nou heb ik dat niet meegemaakt, maar als dat zo zou zijn,
en je doet net of je het lekker vindt, krijg je het de week erop misschien weer,
en die week daarop ook weer, en dan moet je het tóch een keer zeggen.
Begrijp je?
Dus, jezelf zijn is niet altijd gemakkelijk, maar wel veel fijner.
Zeg het dan tactisch, zonder de ander te kwetsen. Je voelt je er veel beter bij,
en dan weten de mensen ook wat ze aan je hebben.
Probeer het maar eens en ben lekker jezelf.
#

De puzzel die je nooit af krijgt
Ieder jaar verlangen we er weer naar, en eindelijk: Tis weer zomer.
We hadden dit jaar al een superlang en warm voorjaar. Heerlijk vond ik dat.
Zo had het ook door mogen gaan tot kerstmis, wat mij betreft, maar alles op zijn tijd,
en, we hebben niks te kiezen.
Hoewel… Wij niet, maar het weer wordt wel degelijk beïnvloed.
Als je het niet gelooft dan ga maar eens op zoek naar geo-engineering, chemtrails, HAARP.
Ik las pas dat de windmolenparken op zee ook invloed hebben op het weer.
Op veel websites wordt het afgedaan als complottheorie, en daardoor
kijkt een groot deel van de mensheid niet verder.
Dit is een goed functionerend stopwoordje geworden om mensen tegen te houden
om verder te kijken dan dat de neus lang is, om het zo maar te zeggen.
Ik ben er achter gekomen dat wanneer iets een complottheorie wordt genoemd
het zeer de moeite waard is om het eens te onderzoeken,
en ook de andere kant van het verhaal te lezen.
Het is inmiddels al lang gebleken dat het niet alleen een theorie is. Je ziet het aan de feiten.
Als je interesse gewekt is, ga dan op zoek. Internet staat er vol mee.
“Ja, en hoe weet je dan wat klopt en wat niet klopt?”
Weet je het nu wel? Geloof jij alles wat je vertelt is?
We zijn er mee opgevoed, dat wat je ouders vertelden klopten.
Niet dus. Weet je nog van Sinterklaas?
Wat we op school leerden klopte. Daar ben ik ook van terug gekomen.
Geschiedenisles kon me helemaal niet boeien.
Wat maakte het mij uit wanneer Bonifatius vermoord werd en door wie.
Ik heb het ook niet onthouden.
De naam Bonifatius wel, omdat de Bonifatiuslaan achter onze straat lag.
De laatste jaren wordt er veel bekend over Tartaria. Ja, dat vind ik wél interessante geschiedenis. En dat er reuzen hebben geleefd.  In Sardinië werden graven gevonden.
De skeletten hebben ze laten verdwijnen. We mogen het niet weten.
En dat er destijds vrije energie was. Alles moest de doofpot in.
Ze willen niet dat we het weten. Waarom niet?
Wat denk je, als we er achter komen,  en als er weer vrije energie komt,
wie dan een heleboel geld mislopen? Jawel, de multinationals.
Voor het volk zou het heel gunstig zijn.
Hoef je ’s winters niet meer de verwarming lager te zetten en in de kou te zitten,
om de kosten te drukken. Het brood kan kosteloos gebakken worden, vervoer wordt goedkoper, want je hoeft niet meer te tanken, productie wordt goedkoper kortom, alles wordt goedkoper, want dat werkt overal door. Doordat we meer geld overhouden hebben we ook meer vrijheid. Kunnen de mensen die op hun tandvlees lopen een dagje minder werken of twee dagen minder,
en het rustiger aan doen en in de tijd die ze vrij maken leuke dingen voor zichzelf doen.
Het zou vrijheid creëren. Als wij de ware geschiedenis weten snappen we ook
waarom de wereld is zoals die is. En waarom al die verschrikkelijke dingen gebeuren,
waarom er steeds oorlogen gecreëerd worden. Er zit zooooo veel achter.
Ik lees veel boeken, kijk podcasts met mensen die interessante informatie hebben,
zoek op internet en krijg zo steeds meer informatie. Steeds weer een stukje van de puzzel.
De puzzel die steeds groter wordt. De puzzel die je nooit af krijgt.
De puzzel die vorig jaar nog zo groot als een voetbalveld was, is nou zo groot als een dorp.
En toch hebben al die stukjes met elkaar verbinding, net zoals mycelium onder de grond.
Een netwerk van schimmeldraden die met elkaar  verbonden zijn,
en die informatie met elkaar uitwisselt.
Op die manier gaat dat ook met die puzzelstukjes. Je hebt iets gehoord, kan het niet plaatsen,
je snapt het niet of kan het niet begrijpen, maar ergens blijft het hangen.
Ook al liggen de stukjes nog niet op zijn plaats,
er komt andere informatie die hier op aansluit.
Dan wordt de verbinding gemaakt en valt het kwartje, om het zo maar te zeggen.
Als je veel van die verbindingsdraadjes hebt ‘voel’ je wat waar is en wat niet.
Dat heeft meer met je hart dan met je hersenen te maken.
We willen de informatie vaak cognitief beredeneren en dan klopt er niks van,
omdat je ‘nog in Sinterklaas geloofd’.
Als je ál wat je geleerd hebt los durft te laten en open kunt staan voor andere zienswijzen,
dan pas kan je bewustzijn groeien.
Maar ben je eraan toe?
#

28 juni:
10-jarig bestaan op 1 juli
In 2015 zijn we gestart met ‘de Herkimer’.
Onze hobby ontstond omstreeks 1991. Het begon met verzamelen.
We gingen naar mineralenbeurzen en kochten allemaal mooie stenen en mineralen.
In het begin is het nogal lastig al die namen te onthouden, dus ging er een plakkertje op,
waar ik met een fijnschrijver de naam van het mineraal of de steen op schreef.
Na verloop van tijd leer je wel wat wat is.
Hoewel er ook nog heel veel stenen zijn waar ik nog nooit van heb gehoord.
De hobby werd uitgebreid met het slijpen van stenen.
We kochten een cabouchon slijpmachine en een zaagmachine.
Nou konden we thuis cabouchons en andere vormen slijpen die we gebruikten voor in
hangers, ringen, oorbellen armbanden e.d.
Ja, en wat doe je er dan mee, hè?
We gingen eens naar een hobbymarkt in Veldhoven, en stonden met zijn tweeën
achter een klein tafeltje onze spulletjes te verkopen.
De sieraden en wat zelf gevonden stenen.
De vakanties waren altijd gericht op het zoeken van stenen.
Een boekje met vindplaatsen in Duitsland werd uitgeplozen en we gingen op zoek.
We kwamen ook vaak op de markt in Fischbachtal bij Grübe Juchem.
Daar stonden mensen uit die omgeving hun zelf gevonden stenen te verkopen,
en dat ging met kistjes tegelijk.
De stenen die we voor onze verzameling wilden haalden we eruit,
en de rest verkochten we weer op de markt, beurs of braderie.
In de loop van tijd kochten we nog een trilpan om grote vlakke stenen te slijpen,
een grote zaagmachine, een spirator, om stenen te trommelen, en nog een vlakslijpmachine.
Als we van vakantie terug kwamen hadden we emmers vol met gevonden stenen van de velden, met modder er aan. Peer maakte het allemaal schoon en zocht uit wat iets was, en wat niet.
Veel stenen zaagde hij door en sleep ze aan, waardoor de pracht tevoorschijn kwam.
Hier kon hij dagen mee bezig zijn. Ook het trommelen van stenen was zijn ding.
Van tevoren sleep hij stenen in model, die daarna in de spirator gingen.
De mooie stenen die daar uit kwamen gebruikten we voor sieraden,
of ze werden los verkocht. Ik hield me meer bezig met het op maat slijpen van stenen,
en de afwerking van de sieraden.
Toch waren we wel een goed team, hè?
Op 1 juli 2015 ontstond ‘de Herkimer’ We hadden die naam gekozen omdat een Herkimer
een bijzondere steen is en omdat ik die ook altijd verwerk in de orgonite die ik maak.
En, die naam was nog niet in gebruik.
Nou mochten we ook bij groothandels kopen en dat was wel heel leuk om te doen.
Lekker allemaal mooie stenen kunnen kopen die je later weer verkoopt.
Peter kon heel goed handelen en pingelen, en probeerde het zo goedkoop mogelijk te kopen.
Soms had ik medelijden met de verkoper, maar ja, dat is het spel zullen we maar zeggen.
Dan kunnen we zelf onze prijzen ook laag houden.
Sindsdien stonden we op mineralenbeurzen en spirituele beurzen
en deden we geen braderieën meer, want dat was niet meer de doelgroep sinds onze upgrade.
Ik had een website in elkaar gezet en het was nu ‘officieel’ geworden.
En zo konden we onze hobby blijven uitoefenen volgens de regeltjes.
Als je de uren ging tellen hield je er geen knoop aan over, maar we hadden er plezier in.
Sommige beurzen waren erg zwaar, bijvoorbeeld Rijswijk.
Dan moest je ’s morgens al om kwart over vier opstaan om boterhammen te smeren,
en de auto te laden. Soms stond ik op en had Peter al alleen de auto geladen,
omdat hij toch niet meer kon slapen.
Om kwart voor zeven stonden we al voor de poort van de broodfabriek.
Uitladen, afladen, uitstallen, de hele dag staan, zitten, staan, zitten, staan en verkopen.
Het eind van de dag kleden erover en zeil er omheen spannen en naar huis.
Weer een uur en drie kwartier rijden.
De volgende ochtend konden we een uurtje langer blijven liggen om vervolgens weer
naar Rijswijk te rijden. Tent afbreken, kleden er af en alles netjes zetten.
Eventueel aanvulling neerzetten en weer de hele dag staan, zitten, staan.
Aan het eind van die dag alles weer inpakken, opstapelen en naar de auto.
Laden en weer naar huis. Thuisgekomen auto uitladen en binnen zetten.
Het was een heel gesjouw allemaal.
Frietje halen met snack. Op de bank ploffen en eten.
Dan was het vrije weekend weer voorbij.
Ja, zwaar vond ik het wel.
In die coronatijd konden we geen beurzen doen.
Er had een klant stenen besteld via de website en vroeg of hij het kon komen ophalen.
"Ja natuurlijk kan dat." Peter had de stenen klaargezet. Ze kwamen met zijn tweeën.
We dronken koffie en hadden leuke gesprekken.
Ze zagen hier stenen die ze ook nog wilden, en toen ze later weggingen
hadden we net zo veel verkocht als op een gemiddelde spirituele beurs.
We hadden geen stand kosten, hoefden de deur er niet voor uit, niet vroeg op,
en hadden leuke gesprekken. Wat een verschil was dat.
Dus zo kan het ook.
Na het overlijden van Peter heb ik nog weinig beurzen gedaan.
Dan ging ons Corrie meestal mee en dat is wel fijn.
Die weet er ook wel wat vanaf en je bent niet alleen.
Via de website verkoop ik nog wel wat, maar het staat op een heel laag pitje.
Nou is dinsdag 1 juli het 10-jarig bestaan van ‘de Herkimer’
en ik vond dat ik daar wel iets mee moest doen.
Dus bij iedere bestelling vanaf € 10,00 geef ik een getrommelde drie-eenheid
in een organza zakje ter waarde van € 4,50 cadeau. Maximaal 1 per klant.
Hoe het verder zal gaan met de Herkimer?
Ik weet het nog niet.
Ik heb nog stenen genoeg, en materiaal genoeg om nog van alles te maken,
dus het kan nog alle kanten uit.
We zullen zien.
#

21 juni:
Zoomsessie
Laatst las ik op een website een stukje dat me wel aansprak.
Corry de Jong had het geschreven en ze zou de volgende dag een gratis sessie doen via zoom:
‘om het portaal te openen naar wie jij bent en jezelf te openen voor vertrouwen.’
Ik dacht: “dat wil ik wel proberen” en ik meldde me aan.
De volgende dag kreeg ik het linkje en zat ’s avonds in de zoomsessie.
Over het algemeen denk ik dat ik best wel veel zelfvertrouwen heb,
want als ik iets wil maken, begin ik er gewoon aan, en het lukt me meestal wel,
al dan niet met omwegen.
Tijdens een soort van meditatieoefening zag je op een gegeven moment een deur.
De vraag was of die deur openstond, en ik zag de deur zover open dat ik er goed doorheen kon. Bij een tweede meditatieoefening gingen we weer naar die deur,
en alsof er harde storm was zwierde die grote zware houten deur van mij helemaal open,
en daarachter was heel veel licht. Meer weet ik er eigenlijk niet meer van.
Ik kreeg geen bewuste informatie, maar het voelde allemaal wel heel bijzonder.
Het was drie dagen later.
Ik vraag wel eens iets aan Peter, mijn overleden man, en krijg ook wel eens antwoord.
Meestal doe ik dat als ik iets zoek. Dan vraag ik of hij weet waar ik het heb gelaten,
en dan komt er iets in mijn gedachten, en als ik daar dan kijk ligt het er.
Of ik vraag hem wat hij er van vind, van een bepaalde situatie,
of van iets wat ik gemaakt heb of zo.
Dan krijg ik ook meestal een kort antwoord en daar blijft het dan bij.
Ik ben ook heel snel afgeleid en ga verder met waar ik mee bezig was.
Maar die dag was het anders.
Ik ging met hem in gesprek en het ging over en weer.
Ik stelde ook vragen over die tijd dat we samen waren en over dingen die gebeurt waren,
en hoe het leven voor hem was geweest.
Hij had het niet gemakkelijk met alles wat hij mankeerde, fysiek en psychisch.
Ik kreeg veel antwoorden en ik weet nou dat veel dingen gingen zoals ze moesten gaan.
We hebben allemaal levenslessen en karma.
We willen in ons leven dingen uitwerken, en dat is niet alleen maar positief.
Ik was blij dat het communiceren zo goed lukte en vroeg hem
of ik dat ook met ons moeder zou kunnen.
“Natuurlijk” was zijn antwoord en ons moeder stond al te wachten.
Daar heb ik ook nog een aantal dingen aan gevraagd en antwoorden gekregen.
Maar als ik dat met ons moeder kan, kan ik dat toch ook met ons pap?
Die kwam toen ook in beeld en na 55 jaar is het toch raar praten,
omdat ik nou een stuk ouder ben dan dat hij is geworden.
Het leeftijdsverschil is nou andersom.
We hadden een kort gesprek, want ik kon niet zo goed meer focussen.
Het was zo mooi. De tranen rolden over mijn wangen.
Ik kon al communiceren met dieren. Dat had ik geleerd via workshops bij Mieke Zomer.
Maar het bleef toch een beetje vaag. “Verzin ik het niet zelf” dacht ik dan.
Soms was het heel duidelijk. Dan kreeg ik iets door, bijvoorbeeld een woord dat ik nooit gebruik,
en niet eens wist wat het precies betekent.
En dan wist ik dat ik het had doorgekregen, en niet zelf had bedacht.
Zo ook als ik Peter of ons moeder iets vroeg.
Dan kwam er wel iets, maar ik was er niet zeker van.
Dat heeft dan waarschijnlijk ook weer met zelfvertrouwen te maken.
Maar deze keer was het anders.
Ik had het gevoel dat er een sluiertje was opgelicht, waar ik doorheen kon kijken.
Dat is ook weer een vorm van bewust worden.
Ik ga dit nou veel vaker doen en wie weet wat ik allemaal te weten ga komen.
Wat ik nou wel weet, is dat niets in het leven zomaar gebeurt.
Alles heeft een reden, en hoe erg ook; soms moeten die dingen gebeuren.
Soms moeten mensen dingen meemaken.
Daar heb je van tevoren voor gekozen, of je het gelooft of niet.
Niet iedereen wordt oud in dit leven.
En als je in het aardse leven je jasje uit hebt gedaan, gaat het gewoon verder.
#

1 januari 2024
Een mooie dag om deze website online te zetten.
In het NU leven:
Het nieuwe jaar is weer begonnen.
het oude achter je laten en het nieuwe omarmen.
Gaat dat lukken? we zullen het gaan zien.
Herinneringen blijven toch in je gedachten komen en ook denk je aan morgen.
In het NU leven is nog niet zo eenvoudig.
Je moet toch je boodschappen halen en soms moet je afspraken maken.
Maar een afspraak maken kun je ook in het NU doen, en boodschappen kun je ook in het NU halen.
Ja, eigenlijk valt het wel mee om in het NU te leven. Je moet er gewoon NU met je aandacht bij zijn en beseffen dat het altijd NU is.
MAAR...
af en toe moet je toch tijd besteden om je verleden te verwerken. Je gedachten zijn dan terug in de tijd en soms kan je uren zitten malen.
Ook dat hoort erbij. Je hersenen kraken en je krijgt er het bijbehorende gevoel bij.
Op dat moment "leef" je in het verleden. Je moet het een "plekkie" geven.
Soms moet je dingen als het ware "herbeleven" en dat kan zwaar zijn.
Je moet het gevoel "doorleven" niet wegduwen maar er gewoon laten zijn.
Iedere keer als je zo'n periode achter de rug hebt kom je weer in het NU en ben je toch weer een stukje verder in het verwerken en kun je er anders tegenaan kijken.
Langzaamaan en stukje bij beetje wordt het voor je gevoel minder heftig, al blijven de feiten hetzelfde. Je bent dan zelf veranderd. Je kan er beter mee omgaan.
Je kijkt er anders tegenaan. Je bent dan sterker geworden.
Ik denk dat dit zo vaak gebeurt totdat alles verwerkt is.
Dan wordt het een herinnering zonder pijn.
#