15 februari:
Binnenkort is het weer Carnaval
De feestdagen zijn al weer even achter de rug. 

We hebben een keer sneeuw gehad en verlangen al weer naar de lente, tenminste ik wel. 

Voor mij mag die winter afgelopen zijn. 

Als ik zou mogen kiezen, zou ik de winter inkorten en de lente en de zomer wat langer maken. Maar zo werkt dat niet. Alles op zijn tijd. Binnenkort is het weer carnaval. 

Dat wordt vooral hier in het zuiden gevierd. 

Vroeger, ik was een jaar of veertien, vroeg een vriendin uit onze straat me, 

of ik mee bij de dansmarietjes wilde. Ik wist het niet, maar mijn moeder zei: 

“ja, dat is leuk, moet je doen”, en daarom deed ik het maar. 

Op woensdagavond was het trainen en ik mocht bij mijn vriendin achterop haar mobilette,

 en zo gingen we naar het trainen. Dat was de eerste keer dat ik een café binnenkwam. 

Het voelde een beetje onguur. Het rook naar rook en bier, en er zaten mannen aan de bar
die niet helemaal helder waren. Achter het café was een zaaltje waar we oefenden. 

Het ging best simpel: we leerden wat danspassen, en de afspraak was, 

dat het voordansmarietje, die tegenover ons danste, een pas vier keer deed, 

en dat wij dán die pas deden. Het kon niet moeilijk zijn. 

Als zij dan weer een andere pas deed, ook weer vier keer, vielen wij weer in. 

Het ging op muziek zoals koning voetbal, de radetzkymars en nog meer. 

Als er iets te doen was met de vereniging, mocht ik altijd met mijn vriendin

 en haar ouders mee met de taxi, dus het was wel veilig. Ik hoefde niet alleen over straat.
Als het dan carnaval was, gingen we vier dagen naar onze ‘residentie’.
Soms gingen we met een bus naar andere carnavalsverenigingen. 

‘Dweilen’ noemden ze dat. We kregen dan ook vaak een ‘onderscheiding’ 

van die andere vereniging, en zo liep je na verloop van tijd met tien kettingen rond, 

met allerlei attributen. Onze vereniging heette ‘de kruiers’ en die onderscheiding 

was een houten kruiwagentje. We hadden een leuke groep meiden, 

en hadden er ook wel lol in. Na vier dagen carnaval was je wel total loss,

 en als je ’s avonds, nee ’s nachts thuiskwam, stonk je helemaal naar de rook. 

Ik ben er twee seizoenen bij geweest, en toen gingen een paar meisjes er onderuit,

 en had ik er ook geen zin meer in. Een paar jaar later, toen ik verkering had met Peter, 

gingen we in Lieshout, waar ik destijds woonde, en waar we altijd op stap gingen, 

naar de carnaval. Er was maar weinig carnavalsmuziek, het was gewoon disco, net als anders. 

De meisjes waren allemaal verkleed als Madonna, en de jongens als Rambo. Er werd met glazen gegooid en ik vond er niks aan. Dat is geen carnaval. 

Er waren meisjes, die vlak voor de carnaval hun verkering uit maakte, 

om tijdens die dagen te kunnen doen wat ze wilden, en met wie dat ze dat wilden, 

en na de carnaval was het weer ‘aan’. Rare bedoening he?
Ik had voor ons beide een zwarte kiel gemaakt met witte franjes, en op de zijkant van zwarte broeken witte franjes gezet, en voor ons allebei een soort van zwarte cowboyhoed gemaakt,
ook weer met witte franjes. Dat was wel leuk. Ja, dat verkleden vond ik wel leuk,
en soms zie je hele leuke creaties rondlopen. Op een gegeven moment gingen we niet meer uit,
en vierden we ook geen carnaval meer. Dan hoeft het niet meer. Wat kun je met de jaren toch veranderen hé? Er zijn nog genoeg mensen die nog wel ieder jaar gaan. Dat zijn de échte.
Die hebben er nog steeds plezier in. Als jij er eentje van bent,
dan wens ik je alvast hele fijne carnavalsdagen enne
Alaaf!

Die rechtse, dat ben ik.