22 februari:
Hoe kijk jij naar foto’s?
Een aantal jaren geleden kwam Lupo, een soort herdershond uit Roemenië,  

die geadopteerd was door iemand in de buurt, 

op de woensdag een paar uurtjes bij ons om op te passen. 

Toen Lupo in Nederland aankwam was hij broodmager en nogal angstig. 

Hij wist meteen wie zijn nieuwe baasje was en gaf zijn vertrouwen aan haar. 

Om hem ook aan andere mensen te laten wennen kwam Lupo dus regelmatig bij ons. 

Het had even tijd nodig om te wennen, maar Peter was daar wel goed in en geduldig mee. 

Toen ik thuiskwam van mijn werk, hing ik mijn jas aan de kapstok en deed de gangdeur dicht. 

Dat had ik volgens mij beter niet kunnen doen, want toen kreeg Lupo het gevoel

 dat ie er niet meer uit kon. Hij was tenslotte door de voordeur naar binnen gekomen. 

Door die deur zou ze hem ook weer ophalen. 

Sindsdien, als ik thuiskwam van mijn werk, stond Lupo meteen op en ging in de gang liggen. 

Hij wilde de deur in de gaten kunnen houden. 

Ik heb in die tijd foto’s van hem gemaakt en op de foto was duidelijk de angst in zijn ogen te zien. Het straalde er van af. De tijd verstreek en Lupo begon vertrouwen te krijgen

 en aan zijn nieuwe omgeving en de mensen te wennen. 

Met een kluifje kon je al veel bereiken, want hij lustte altijd wel wat, 

en zo begon hij mij ook te vertrouwen. 

En wat ik nou zo raar vind: als ik jaren later naar diezelfde foto kijk, 

zie ik geen angst meer in zijn ogen. Hoe komt dat? 

Heb jij zoiets ook wel eens meegemaakt? 

Van de week hoorde ik van iemand die haar kinderfoto in de kamer heeft staan, 

dat ze zichzelf de laatste tijd op die foto ook anders waarneemt. 

De uitdrukking van het gezicht is veranderd. 

Hoe kan dit? “Een foto is een foto” kun je zeggen, “die verandert niet”. 

Maar waarom zie je het dan wel zo? 

Zou het zo zijn dat je er zelf ‘met andere ogen’ naar kijkt omdat je zelf bent veranderd? 

Of is het zo dat als je naar een foto kijkt, je misschien automatisch ‘verbinding’ maakt 

met de persoon of het dier, hoe die op dat moment is? 

Als ik met dieren communiceer, kijk ik ook naar de foto om  ‘verbinding’ te maken. 

Dan sluit ik mijn ogen en ‘zie’ ik, hoe het dier zich gedraagt, en ik zie wat van zijn omgeving. Meestal niet veel, maar precies dat wat ik moet overbrengen. 

Zou het dan zo zijn, dat je niet alleen ‘kijkt’ naar een foto, maar meteen waarneemt? 

Deze week keek ik naar een foto van een hond die al naar de andere wereld is, 

en ik kreeg het gevoel van aanwezigheid, alsof ie er was. 

Maak jij ook wel eens zulke dingen mee? Let daar maar eens op. 

Ik heb het gevoel dat de sluiers tussen de werelden steeds dunner worden.