Bewustwordingsmomentjes Intuïtie, creativiteit en inzichten C
Dit is een tekst op een van mijn kaarten.
Ik zie de wereld als één grote puzzel.
Je weet niet hoeveel stukjes het heeft en je hebt er geen voorbeeld bij,
en je weet niet, of je hem óóit af krijgt.
Je wordt geboren en groeit op in een gezin.
Je leert kruipen, lopen, steppen, fietsen, en zo kom je vooruit.
Je leert spelen en hoe je je moet gedragen en met mes en vork te eten zonder in je rug te snijden. Je gaat naar school en leert lezen, schrijven, rekenen, knutselen, aardrijkskunde en geschiedenis
en dan heb je een stukje van de puzzel af. Je hebt een beeld van hoe de wereld is.
Maar dat beeld is maar een klein hoekje van de puzzel.
Je wordt wat groter en gaat zelf dingen ondernemen,
leert andere mensen kennen die andere interesses hebben,
en daar kun je je ook voor gaan interesseren. Wéér een hoekje van de puzzel.
Jouw wereld wordt langzaamaan steeds groter. Je hoeft er niet eens ver voor te gaan.
Je kijkt t.v. en leert daar ook weer veel van.
Het houdt je bezig en op een gegeven moment merk je dat je iedere dag voor de tv zit,
en je laat entertainen door programma’s die anderen maken.
Zo krijg je weer een groter beeld van de wereld en die past dan weer mooi
aan die hoek van de puzzel en zo wordt het geheel duidelijker.
Af en toe krijg je informatie waar je nog helemaal niks mee kan. Het hoort wél bij de puzzel,
maar past nog nergens, en dat puzzelstukje leg je dan maar aan de kant.
Je groeit op en gaat je eigen weg, krijgt een eigen mening, (denk je dan), en puzzelt lekker door. Stukje voor stukje wordt je wereld groter en je krijg er een ander beeld van.
Je maakt in je leven ook vervelende dingen mee,
maar ook die stukjes hebben een plek in de puzzel. Het hoort bij het geheel.
En dan komt er weer een stukje dat nergens bij lijkt te passen.
Je herinnert je dat je er al eentje van had, en die past precies. Het voelt helemaal kloppend.
Je ogen zijn nu gericht op die informatie, en waar je je op focust wordt groter zeggen ze.
Ineens komen er heel veel stukjes met informatie die in dát deel passen.
Het lijkt wel of je er een spiegel tegenaan houdt,
want je ziet dat veel dingen precies andersom zijn dan wat er al lag.
Plotseling ziet de puzzel er heel anders uit. Het grote gedeelte, wat eerst jouw wereld was,
is nu nog maar een klein hoekje. En die nieuwe stukjes lijken puzzels op zich.
Hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je zo weinig weet.
De puzzel past al lang niet meer op de tafel. Je hebt er een heel voetbalveld voor nodig.
Durf ook eens buiten die eerste hoekjes te kijken. Als je iets nieuws hoort, zeg dan niet meteen:
“dat kan niet, want zo heb ik het niet geleerd”, want dan gooi je je de deur dicht.
Zie het als dat eerste stukje, dat je even aan de kant kunt leggen. Er gaan er meer van komen,
en hoe meer er komen, hoe beter je gaat zien dat het wél kan,
en dat de wereld er heel anders uit ziet dan wat je ooit gedacht had.
#
Ik zie de wereld als één grote puzzel.
Je weet niet hoeveel stukjes het heeft en je hebt er geen voorbeeld bij,
en je weet niet, of je hem óóit af krijgt.
Je wordt geboren en groeit op in een gezin.
Je leert kruipen, lopen, steppen, fietsen, en zo kom je vooruit.
Je leert spelen en hoe je je moet gedragen en met mes en vork te eten zonder in je rug te snijden. Je gaat naar school en leert lezen, schrijven, rekenen, knutselen, aardrijkskunde en geschiedenis
en dan heb je een stukje van de puzzel af. Je hebt een beeld van hoe de wereld is.
Maar dat beeld is maar een klein hoekje van de puzzel.
Je wordt wat groter en gaat zelf dingen ondernemen,
leert andere mensen kennen die andere interesses hebben,
en daar kun je je ook voor gaan interesseren. Wéér een hoekje van de puzzel.
Jouw wereld wordt langzaamaan steeds groter. Je hoeft er niet eens ver voor te gaan.
Je kijkt t.v. en leert daar ook weer veel van.
Het houdt je bezig en op een gegeven moment merk je dat je iedere dag voor de tv zit,
en je laat entertainen door programma’s die anderen maken.
Zo krijg je weer een groter beeld van de wereld en die past dan weer mooi
aan die hoek van de puzzel en zo wordt het geheel duidelijker.
Af en toe krijg je informatie waar je nog helemaal niks mee kan. Het hoort wél bij de puzzel,
maar past nog nergens, en dat puzzelstukje leg je dan maar aan de kant.
Je groeit op en gaat je eigen weg, krijgt een eigen mening, (denk je dan), en puzzelt lekker door. Stukje voor stukje wordt je wereld groter en je krijg er een ander beeld van.
Je maakt in je leven ook vervelende dingen mee,
maar ook die stukjes hebben een plek in de puzzel. Het hoort bij het geheel.
En dan komt er weer een stukje dat nergens bij lijkt te passen.
Je herinnert je dat je er al eentje van had, en die past precies. Het voelt helemaal kloppend.
Je ogen zijn nu gericht op die informatie, en waar je je op focust wordt groter zeggen ze.
Ineens komen er heel veel stukjes met informatie die in dát deel passen.
Het lijkt wel of je er een spiegel tegenaan houdt,
want je ziet dat veel dingen precies andersom zijn dan wat er al lag.
Plotseling ziet de puzzel er heel anders uit. Het grote gedeelte, wat eerst jouw wereld was,
is nu nog maar een klein hoekje. En die nieuwe stukjes lijken puzzels op zich.
Hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je zo weinig weet.
De puzzel past al lang niet meer op de tafel. Je hebt er een heel voetbalveld voor nodig.
Durf ook eens buiten die eerste hoekjes te kijken. Als je iets nieuws hoort, zeg dan niet meteen:
“dat kan niet, want zo heb ik het niet geleerd”, want dan gooi je je de deur dicht.
Zie het als dat eerste stukje, dat je even aan de kant kunt leggen. Er gaan er meer van komen,
en hoe meer er komen, hoe beter je gaat zien dat het wél kan,
en dat de wereld er heel anders uit ziet dan wat je ooit gedacht had.
#