7 december
Geloof jij in sprookjes?
Vroeger hoorde ik sprookjes over reuzen, en ook worden er films gemaakt
waarin reuzen voorkomen. Ik begreep al heel vroeg dat sprookjes verzonnen verhaaltjes waren,
en dat al die sprookjesfiguren niet bestonden.
Als er iets engs gebeurde in een film zei mijn moeder: “dat is allemaal niet echt.”
Ik geloofde mijn ouders, dus was het zo. Maar is dat wel zo?
Geloof jij in sprookjes?
In sprookjes komen reuzen voor, die wij in het dagelijks leven niet tegenkomen.
En denk jij dat ze hebben bestaan? Vroeger dacht ik van niet,
maar de laatste tijd komt er van alles naar buiten over reuzen van 3 tot wel 8 meter groot.
In Sardinië zijn veel reuzen graven gevonden. De lokale bevolking weet er alles van.
Marijn Poels is er geweest om het te onderzoeken en heeft dat in zijn film
the primordial code laten zien.
Ook kun je op internet foto’s vinden van mensen van onze afmeting samen met reuzen.
Nou kun je denken: “dat is gefotoshopt” en dat kan inderdaad, maar er zijn meer aanwijzingen. Kijk eens naar die oude gebouwen met die gigantische deuren.
Waarom zouden ze die gemaakt hebben, eeuwen geleden?
Efin, als je op zoek gaat, vind je er veel over.
Sprookjes zijn verhalen met een boodschap, en het is aan ons,
om de boodschap erin te ontdekken.
En wat denk je van die natuurwezens? Elfjes, feeën, eenhoorns, kabouters, trollen,
aardmannetjes, pixies, e.d. Ik zelf heb ze nog nooit gezien, maar het schijnt dat ze wel bestaan, maar misschien in een andere realiteit, of dimensie.
Iemand in mijn omgeving zegt dat er elfjes bij hen in de tuin zijn.
Zij kan ze soms waarnemen. Ik vind dat heel fascinerend. Heb jij ze wel eens gezien?
Pasgeleden hoorde ik van iemand dat een familielid bij hoog en laag volhield
dat hij vroeger kabouters heeft gezien. Meestal worden die mensen niet geloofd,
en voor de gek gehouden. Daarom durven de meeste mensen het ook niet te zeggen,
als ze zo iets gezien hebben. Dat is jammer, want dan blijft het verborgen.
Neem eens iemand in vertrouwen en vertel het gewoon. Als ze je dan toch uitlachen,
wil dat zeggen dat ze zich geen houding weten met die informatie.
Ik vroeg eens aan een kind van 5 jaar oud, die een knuffel van een eenhoorn had,
of ze er wel eens een in het écht had gezien, waarop ze “ja” antwoordde.
Toen vroeg ik: “waar kun je die dan zien?” “In feeënland” was haar directe antwoord.
“Waar is dat dan, en hoe kom je daar?” vroeg ik haar weer.
“Nou” zei ze, “daar ga ik heen als ik in bed lig, of soms ook als ik op de w.c. zit.”
Gewoon even naar een andere realiteit. Wij moeten er voor in diepe meditatie,
maar kinderen kunnen dat zo gemakkelijk.
Vaak wordt het afgedaan als fantasie, en dat is dan ook meestal het moment
dat kinderen er zich voor afsluiten, om niet anders te zijn dan de rest. Jammer hè?
De meesten van ons zitten zo vast in die 3d wereld, dat alles daar buiten niet bestaat,
maar er is nog zoveel meer.
Om die werelden te ontdekken, kun je een begin maken door er voor open te staan,
en je de vraag te stellen: “Hoe zou het zijn als het wel bestaat?”
Dan zet je de deur al op een kier en kom je meer informatie tegen.
Ik zag pas verschillende filmpjes waarin Erwin Saunders, een Engelse man
die zelf op een gecamoufleerde, uit de kluiten gewassen kabouter lijkt, op zoek gaat naar Pixies.
Hij loopt door dichtbegroeide bossen waar geen pad te bekennen is, en weet ze te vinden.
Om ze niet te laten schrikken blijft hij op afstand en om ze te vriend te houden,
laat hij flying saucers achter die hij op stokjes prikt. Volgens mij is dat een soort snoep.
In sommige filmpjes zie je ze ook echt. Nou kun je weer denken dat het niet echt is,
omdat je dat nog in je systeem hebt zitten, Maar wat als het wél echt is?
Oordeel zelf.  Hoe dan ook, het is leuk om te zien.
Filmpje