Vertrouwen.
Zekerheid hebben is vaak wel comfortabel.
Zo schreef ik mijn verhaaltjes vaak al in het begin van de week, 
om ze op vrijdagavond op de website te zetten, na te kijken en eventueel wat aan te passen. 
Op die manier kon ik ze op zaterdagochtend publiceren en de mail met link 
naar iedereen toesturen die op de lijst staat. Dit gaf een goed gevoel. 
Soms had ik al een extra verhaaltje op voorraad. 
De laatste keer was ik er best laat mee en toen kreeg ik de gedachte van:
 “Als ik maar iets op tijd kan bedenken,” 
want het is wel mijn streven om het op zaterdagochtend voor 10:00 uur te versturen.
Een lichtelijk stressgevoel overmeesterde me, maar het lukte me op tijd. 
Toen bedacht ik om er de volgende keer vroeger mee te beginnen, 
en meteen kwam duidelijk in mijn gedachte: “Vertrouwen!” 
Ja, ik begrijp het. Ik moet vertrouwen hebben dat er iets komt. 
Even uit mijn comfortzone, en gewoon last minute iets schrijven. 
De volgende keer zou ik dat doen.
Ik vertelde dit tegen mijn zus en ze zei: 
“Dat is dan een mooi onderwerp voor het volgende verhaaltje.” 
Dus ik had de titel al in mijn achterhoofd, maar ben er pas op vrijdag tegen de avond 
aan begonnen, om te ervaren dat je niet altijd op zeker moet spelen.
Zo had ik jaren geleden een cursus ‘communiceren met dieren’ gevolgd. 
Als voorbereiding op het communiceren moest je een meditatietrap van 10 treden af, 
om je innerlijke zintuigen te leren gebruiken. 
Bijvoorbeeld: op de tiende trede zie je een grote tien van hooibalen. 
Je ziet het hooi, je voelt aan het hooi en hoort dat het knispert, je ruikt het hooi. 
Dan ga je een trede lager en ziet een grote negen. Die negen is van slagroomtaart. 
Je ziet een mooi versierde taart, ruikt het, neemt een stukje in je hand en voelt het, 
neemt een hapje en proeft het. 
Dan ga je weer een trede lager en ziet een grote acht van roestig ijzerdraad. 
Weer gebruik je een aantal zintuigen om het te ervaren, en zo ga je de trap af. 
Toen ik thuis ging oefenen vroeg ik Peter om het langzaam voor te lezen, 
zodat ik met mijn ogen dicht mezelf goed kon concentreren om die trap af te gaan,
 en mijn innerlijke zintuigen te openen. In het begin wil je het heel precies doen. 
Na een aantal keren deed ik het zelf in mijn gedachten. 
Op een dag wilde ik weer gaan communiceren met een dier, toen ik mijn ogen sloot, 
een paar keer diep adem haalde en mezelf boven aan die trap zag staan. 
Ineens zie ik mijn vader, (die aan de andere kant van de sluier is) die tegen me zei: 
“Dat hoeft niet meer, je kunt zo die trap af.” 
Wauw!
Er flitste door mijn gedachten; ”Ik kan het altijd proberen, lukt het niet, 
dan kan ik het nog op de andere manier doen”, en ik gleed van de trapleuning naar beneden. Doordat ik vertrouwen had en het deed, kwam ik er achter dat ik die stap niet meer nodig had, want onderaan de trap ging ik verder met hoe ik het geleerd had, en het lukte.
Na een tijdje had ik al die stappen niet meer nodig, 
en kon ik door naar een foto van het dier te kijken al contact maken. 
Sommige mensen krijgen heel veel dingen door van de dieren waarmee ze communiceren. 
Ik soms maar weinig, maar wel vaak de dingen waar je iets mee kunt. 
Door destijds veel te hebben geoefend met de dieren van medecursisten 
bouwde ik meer vertrouwen op, maar het blijft best vaag vind ik. 
Ook durf je niet altijd op te schrijven wat je doorkrijgt, 
omdat je hoofd zegt dat het niet zou kloppen. “Toch doen", denk ik dan. 
Je kunt hooguit voor schut staan en er langs zitten. Nou èn. 
Een keer had ik een gesprek met twee katjes die van huis waren weggelopen. 
Ik maakte contact en zag ze op een omgeploegd veld met modder met tractorsporen, 
en een boerderij er naast. Dit schreef ik op en het verslagje ging naar de persoon 
die de katjes kwijt was. Later dacht ik: “waar wonen die mensen eigenlijk”, en zocht de straat op. Midden in de stad. “Voor schut!” dacht ik. Er is in de verre omtrek geen boerderij te bekennen. 
“Ik zal er wel flink langs zitten.” 
Een aantal weken later was er een katje terecht. 
Hij werd herkend door de chip die hij had. Weet je waar? 
In Gilze Rijen. 
Dus soms moet je gewoon vertrouwen op wat je doorkrijgt 
en je niet te veel door je gedachten laten afleiden, 
want dat is alleen maar een blokkade.
#