3 augustus
Het kan zo frustrerend zijn.
In 2007 las ik in het tijdschrift onkruid een advertentie: quantum touch
“genezen met je handen, je kunt het leren” “wauw” dacht ik, “dat wil ik leren”
De volgende dag kocht ik het boek en las het in twee dagen uit.
Ik was razend enthousiast en meldde me aan voor de cursus die “toevallig”
vlak in de buurt gehouden zou worden. Er was nog één plaats beschikbaar. Het moest zo zijn.
Het was een workshop van twee dagen. Je leert via bewustzijnstechnieken
en ademhalingstechnieken een hogere frequentie creëren en de energie uit je handen
te laten stromen, die je dan op of boven de aangedane plek kunt leggen,
zodat het zelf genezend vermogen van die persoon door middel van resonantie ook in frequentie verhoogt en zodoende “beter zijn best gaat doen” om het zo maar te zeggen,
waardoor de klacht kan verminderen of zelfs verdwijnen.
Op de eerste dag deden we veel meditaties en oefeningen.
Günther zei dat we de volgende dag behandelingen op afstand zouden doen, en ook dieren.
Ik vroeg of ik dan onze hond mee mocht nemen, maar een foto was voldoende.
Onze Rocky had last van artrose en had moeite met opstaan.
De volgende dag behandelde de ene helft, de andere helft van de groep en ook andersom.
Daarbij legden we ook foto’s van mensen en dieren neer die we mee behandelden.
Toen ik na die dag thuis kwam en aan Peter vroeg of hij op het tijdstip van de behandeling
iets gemerkt had aan Rocky, was het antwoord nee. Ik bedacht me ineens
dat Rocky ook een dikke bult in zijn bek had, op zijn tandvlees.
Omdat hij al behoorlijk oud was, twijfelden we om naar de dierenarts te gaan,
want als het weggesneden zou moeten worden, zou er wel narcose gebruikt gaan worden,
en bij een oude hond zit daar veel risico aan. Ik keek eens in zijn bek en zag de bult niet.
Was het dan aan de andere kant? Ik keek en keek, maar de bult was verdwenen.
Je kon niet eens zien waar hij gezeten had. Wauw, wat bijzonder.
Later toen we op de camping stonden en we Rocky bij hadden, had hij weer moeite met opstaan en liep erg houterig. De campinggasten waar we een gesprekje mee hadden viel het ook op. Ouderdom, artrose. Op een regenachtige middag lag hij in zijn mand en ik dacht:
“ik zal hem eens een tijdje energie sturen” Dit deed ik, zo ongeveer een uur.
De volgende dag, toen we diezelfde campinggasten tegen kwamen, waren ze verrast
dat Rocky zo goed liep. Fijn als anderen het ook zien, het was dus geen suggestie.
Ik denk dat ik hem zo bijna iedere dag heb behandeld, al was het soms maar kort,
en hij is toch bijna veertien geworden, terwijl voor dat soort tien jaar al oud is.
Zo heb ik mijn moeder en Peter regelmatig behandeld, en meer mensen in mijn omgeving.
Omdat ik zo enthousiast was wilde ik iedereen wel behandelen om van hun klachten af te komen. Mensen klagen vaak over van alles en nog was, en dan kwam ik weer aan met:
“zal ik je behandelen?” Bijna opdringerig. “Ja, waarom moeilijk doen als het gemakkelijk kan” dacht ik dan. Maar toch staan veel mensen er niet voor open.
Destijds op mijn werk had ik regelmatig collega’s behandeld tussendoor.
Een collega had carpaal tunnel syndroom en na vier keer een kwartiertje
had ze geen klachten meer. Pijn kan sneller verdwijnen.
Vorig jaar had een hond een zenuw klem en ze joenkerde van de pijn en hijgde hevig.
Ze kon niet zitten, lopen of liggen.  Ik begon energie te laten stromen,
maar omdat ik zelf ook in de stress was duurde het even voordat er iets mocht gebeuren.
Even later werd ze rustig en lag heel ontspannen en hijgde niet meer.
Regelmatig bij behandeling van pijn, verdwijnt de pijn niet helemaal, maar het scherpe gaat eraf. Dat is ook al heel wat. Nou is de les die ik moet leren, om niet meer aan te dringen,
want als mensen daarop zeggen: “ja doe dan maar, baat het niet dan schaad het niet”,
dan staan ze er niet echt voor open en dan gebeurt er weinig. Alsof er een deur dicht zit,
waar je niet doorheen kunt. Maar als dan iemand klaagt dat ie zo’n pijn heeft, moet ik me écht inhouden om het niet weer aan te bieden. Mensen in mijn omgeving weten wat ik doe,
maar vragen niet. Het kan zo frustrerend zijn. Maar ieder heeft zijn eigen weg te gaan en moet zijn eigen keuzes maken. Dat moet ik ook respecteren. Ieder in zijn of haar waarde laten.
Soms zitten er zelfs voordelen aan als iemand een klacht heeft. Vaak onbewust, maar als iemand zijn of haar kinderen graag vaker ziet en die persoon gaat iets mankeren, waardoor de kinderen vaker komen, dan is dat de positieve kant van het probleem. En zo heeft alles twee kanten.
Ik ga ook geen mensen op afstand behandelen als ze er niet om gevraagd hebben.
Dat heb ik in het verleden wel eens gedaan, maar dan wel met die intentie,
dat als die persoon het niet wilt, dat het dan niet bij diegene terecht komt, maar bij iemand,
(een vreemde bijvoorbeeld,) die om hulp vraagt. Energie gaat niet verloren.
Ook bij dieren moet je toestemming hebben van de mens bij het dier,
maar als die niet vraagt en het dier zelf wel, dan krijgt ie van mij energie.
#