27 januari
Toeval bestaat! of toch niet?
Veel mensen zien toeval als een gebeurtenis die niet gepland is en onwillekeurig samenvalt met iets dat overeenkomsten heeft, met waar jij mee bezig bent of waar je aandacht op gericht is.
Dit wordt meestal ervaren als bijzonder.
Een voorbeeld:
het gesprek gaat over: “toeval, bestaat het of niet”. Dan zet je de radio aan,
en de diskjockey zegt op dat moment: “toeval bestaat niet”.
Dat is wel heel “toevallig”, dus: het bestaat! En het woord toeval staat in de dikke van Dalen,
dus het bestaat. Er is geen twijfel mogelijk!
Maar we zien dat dan als iets, dat gebeurt zonder reden en dat dat dan samenvalt met,
in dit geval, het praten over toeval. Hoe is het toch mogelijk?
Je denkt aan iemand en prompt gaat de telefoon en wie is er aan de andere kant van de lijn? Juist, degene aan wie je dacht. “Wat toevallig zeg, ik dacht nét aan je” zeg je dan.
(Ik zie dit dan als telepathie)
Wanneer je bijvoorbeeld een doosje punaises wil kopen en je gaat naar een kantoorboekhandel, dan vind je het heel normaal als je het vindt.
Als ze het niet hebben en je komt daarna bijvoorbeeld bij de bakker en er staan doosjes punaises op de toonbank, dan is dat wel heel “toevallig”. Daar zou je het zéker niet verwachten,
maar je komt het dan tóch nog tegen.
Iemand anders die bij diezelfde bakker komt en die de doosjes punaises ziet staan,
vindt het misschien maar raar dat die daar staan, maar ervaart het niet als toeval.
Nog een voorbeeld:
Jij hebt de keukenkastjes opgeruimd en besloten dat je het snijbonenmolentje
niet meer nodig hebt, en wil het naar de kringloop brengen.
Net als je naar de kringloop wil gaan, belt een vriendin aan om een bakkie te komen doen.
Tijdens het koffie drinken zegt ze, dat ze nog een snijbonenmolentje nodig heeft.
Wat een “toeval” dat ze precies op dit moment langs komt. Je wilde het nét wegdoen.
Je denkt dat je geen invloed hebt op “toeval” en als het je overkomt is het wel heel magisch.
Misschien heeft het wel te maken met dat je je eigen wereld creëert.
Waar je aandacht naar toe gaat, dat komt op je pad. Daarom merk je het ook op
en verbaast het je, als het op een andere manier naar je toe  komt, dan dat je verwacht had.
Dan zie je het meestal als “toeval”.
Misschien is het wel een vorm van synchroniciteit of aantrekking.
“Het valt je toe” heb ik eens iemand horen zeggen. En ik geloof dat je het zo wel kunt zien.
Als je iets zoekt, en je vindt het op de plaats waar je het verwacht te vinden,
dan is dat heel normaal. Dan noem je het geen toeval.
Maar…. Als je het dan niet hebt gevonden en je hebt het beslist nodig, dan denk ik dat het door de wet van aantrekkingskracht toch nog op je pad komt, daar waar je het niet verwacht,
en dan noem je het “toeval”
Ik denk dat niets gebeurt zonder reden en dat alle “toevalligheden”
een richtingaanwijzer voor je kunnen zijn.
Misschien zou je toeval dan als volgt kunnen omschrijven:
Toeval is een gebeurtenis, die synchroon loopt met jouw intentie, die plaats vindt op een meestal andere manier dan dat je normaal gesproken zou verwachten, en waar je dan van opkijkt omdat het toch nog op je pad komt, maar dat het waarschijnlijk het gevolg is van jouw intentie door middel van de wet van aantrekking.
Het moest zo zijn!
#