Zoomsessie
Laatst las ik op een website een stukje dat me wel aansprak.
Corry de Jong had het geschreven en ze zou de volgende dag een gratis sessie doen via zoom:
 ‘om het portaal te openen naar wie jij bent en jezelf te openen voor vertrouwen.’ 
Ik dacht: “dat wil ik wel proberen” en ik meldde me aan. 
De volgende dag kreeg ik het linkje en zat ’s avonds in de zoomsessie. 
Over het algemeen denk ik dat ik best wel veel zelfvertrouwen heb, 
want als ik iets wil maken, begin ik er gewoon aan, en het lukt me meestal wel, 
al dan niet met omwegen. 
Tijdens een soort van meditatieoefening zag je op een gegeven moment een deur. 
De vraag was of die deur openstond, en ik zag de deur zover open dat ik er goed doorheen kon. Bij een tweede meditatieoefening gingen we weer naar die deur, 
en alsof er harde storm was zwierde die grote zware houten deur van mij helemaal open,
 en daarachter was heel veel licht. Meer weet ik er eigenlijk niet meer van. 
Ik kreeg geen bewuste informatie, maar het voelde allemaal wel heel bijzonder. 
Het was drie dagen later. 
Ik vraag wel eens iets aan Peter, mijn overleden man, en krijg ook wel eens antwoord. 
Meestal doe ik dat als ik iets zoek. Dan vraag ik of hij weet waar ik het heb gelaten,
 en dan komt er iets in mijn gedachten, en als ik daar dan kijk ligt het er. 
Of ik vraag hem wat hij er van vind, van een bepaalde situatie, 
of van iets wat ik gemaakt heb of zo. 
Dan krijg ik ook meestal een kort antwoord en daar blijft het dan bij. 
Ik ben ook heel snel afgeleid en ga verder met waar ik mee bezig was. 
Maar die dag was het anders. 
Ik ging met hem in gesprek en het ging over en weer. 
Ik stelde ook vragen over die tijd dat we samen waren en over dingen die gebeurt waren, 
en hoe het leven voor hem was geweest. 
Hij had het niet gemakkelijk met alles wat hij mankeerde, fysiek en psychisch. 
Ik kreeg veel antwoorden en ik weet nou dat veel dingen gingen zoals ze moesten gaan. 
We hebben allemaal levenslessen en karma. 
We willen in ons leven dingen uitwerken, en dat is niet alleen maar positief. 
Ik was blij dat het communiceren zo goed lukte en vroeg hem 
of ik dat ook met ons moeder zou kunnen. 
“Natuurlijk” was zijn antwoord en ons moeder stond al te wachten. 
Daar heb ik ook nog een aantal dingen aan gevraagd en antwoorden gekregen. 
Maar als ik dat met ons moeder kan, kan ik dat toch ook met ons pap? 
Die kwam toen ook in beeld en na 55 jaar is het toch raar praten, 
omdat ik nou een stuk ouder ben dan dat hij is geworden. 
Het leeftijdsverschil is nou andersom. 
We hadden een kort gesprek, want ik kon niet zo goed meer focussen. 
Het was zo mooi. De tranen rolden over mijn wangen.
Ik kon al communiceren met dieren. Dat had ik geleerd via workshops bij Mieke Zomer. 
Maar het bleef toch een beetje vaag. “Verzin ik het niet zelf” dacht ik dan. 
Soms was het heel duidelijk. Dan kreeg ik iets door, bijvoorbeeld een woord dat ik nooit gebruik,
 en niet eens wist wat het precies betekent. 
En dan wist ik dat ik het had doorgekregen, en niet zelf had bedacht. 
Zo ook als ik Peter of ons moeder iets vroeg. 
Dan kwam er wel iets, maar ik was er niet zeker van. 
Dat heeft dan waarschijnlijk ook weer met zelfvertrouwen te maken. 
Maar deze keer was het anders. 
Ik had het gevoel dat er een sluiertje was opgelicht, waar ik doorheen kon kijken. 
Dat is ook weer een vorm van bewust worden. 
Ik ga dit nou veel vaker doen en wie weet wat ik allemaal te weten ga komen. 
Wat ik nou wel weet, is dat niets in het leven zomaar gebeurt. 
Alles heeft een reden, en hoe erg ook; soms moeten die dingen gebeuren. 
Soms moeten mensen dingen meemaken. 
Daar heb je van tevoren voor gekozen, of je het gelooft of niet. 
Niet iedereen wordt oud in dit leven. 
En als je in het aardse leven je jasje uit hebt gedaan, gaat het gewoon verder.

#