20 september:
Zomaar een dag.
Ik denk dat iedereen wel een agenda heeft. Zo’n boekje waar je al je afspraken inzet. Tegenwoordig kan dat ook digitaal op je pc, of op je telefoon.
Dan krijg je ook een waarschuwing dat er iets staat op die dag.
Een afspraak, of iets wat je wil onthouden.
Een geheugensteuntje om iemand even te bellen of iets dergelijks.
Ik heb zo’n klein boekje waar je bij iedere dag iets kunt zetten.
Je hebt ook van die agenda's waar je ieder uur iets bij kunt zetten,
en digitaal kun je blijven bij plannen.
Dat is gemakkelijk voor mensen die het heel druk hebben met veel afspraken.
Ook zijn er mensen die hun agenda meteen als soort van dagboek gebruiken, om terug te kunnen kijken wat ze die dag gedaan hebben, hoe het was, en nog wat bijzonderheden om te onthouden. Vroeger had ik zo’n schoolagenda waar het lesrooster in stond,
en wat voor huiswerk je moest maken. En soms, in mijn geval dan, of je een gebaksdoos mee moest brengen om het lekkers wat je had gebakken in mee naar huis te kunnen nemen.
Als er tenminste nog iets van over was. Maar dat was wel hoor.
Die agenda leek meer op een plakboek met allemaal plaatjes van popsterren van die tijd.
In een winkeltje in de buurt kreeg je bij iedere kauwgom een plaatje.
David Cassidy, The Osmonds, Alice Cooper, Slade, Mouth and Mac Neal, Earth and fire,
en nog een hoop anderen. Ken je ze nog?
De dubbele plaatjes ruilden ik met mijn vriendin, en we plakten ze in onze agenda’s.
Ook zetten we er spreuken in. Dat stond wel stoer in die tijd.
Zoiets als: “En als ik dan een aanval van werklust krijg, ga ik stil in een hoekje zitten, en wacht tot de aanval voorbij is.” Of: “Wie een kuil graaft voor een ander wordt moe.”
O ja, en dan ook nog in graffiti letters met viltstift. Het werd een bonte agenda.
Het voelde destijds of je ergens mee bezig was, wat eigenlijk niet kon. Net tot het randje.
Maar eigenlijk waren we gewoon creatief bezig.
Tegenwoordig staat er weinig in mijn kleine agenda.
Meestal hoef ik er niet eens in te kijken, omdat ik het wel onthoud als er iets is.
En dan staat er een dag niks. Zomaar een dag.
Geen plannen, geen afspraken, geen verplichtingen, geen geheugensteuntjes, leeg.
De dag ligt voor me. Ook daar moet je aan wennen. Wat zal ik eens gaan doen?
Ik heb zoveel mogelijkheden. Zal ik gaan schilderen? Nee, dan moet ik zoveel rommel maken.
Zal ik een steen gaan slijpen? Nee, ik weet niet wat. Zal ik de was gaan strijken? Jakkes nee!
Een eindje wandelen? Waarheen? Een boek lezen? Nee, nou niet.
Dan ga ik achter de computer zitten en lees mijn mail, kijk wat dingen die ik altijd bekijk,
en ben weer op de hoogte.
Ik open een word document, zet de lettertjes wat groter en denk: “wat zal ik eens schrijven?”
Er komt een zinnetje in mijn gedachten.
Wat erna komt weet ik nog niet, maar ik begin het te typen.
Langzaamaan rolt er van alles uit mijn mouw. Er vormt zich een verhaaltje.
Van het een naar het ander. Soms denk ik: “Kan die titel hier nog wel bij?”
Het begin en het eind zouden totaal verschillende verhaaltjes kunnen zijn,
maar zo is hoe het gaat. Niet volgens de regeltjes hoe je zou moeten schrijven,
maar helemaal op mijn eigen manier, en zo voelt het goed voor mij.
Ik schrijf vanuit mijn gevoel. Ai of chatcpt gebruik ik niet. Het hoeft niet perfect.
Ik vind het leuk om reacties te krijgen op de inzichten.
Sommige mensen ervaren hetzelfde, en voor anderen is het een nieuwe manier van kijken.
Het heeft alles te maken met bewustwording en we zitten niet allemaal op hetzelfde level,
en dat is ook goed.
Soms heb ik al twee verhaaltjes op voorraad liggen,
en een andere keer schrijf ik er eentje last minute.
Ik heb het gevoel dat ik er bij geholpen wordt door de ongeziene wereld,
en laat me daar door leiden.
#