Bewustwordingsmomentjes Intuïtie, creativiteit en inzichten
2 november
Praat er gewoon over
Praat er gewoon over
Tegenwoordig hoor ik van veel mensen dat er oude pijn naar boven komt.
Dingen van vroeger, die je waarschijnlijk nog niet verwerkt hebt.
In je leven maak je zoveel mee, en niet alles heeft de tijd gekregen om het te verwerken.
Zo ook bij mij. Toen mijn vader overleed op zijn 45 ste,
werd ik door een juffrouw van school naar huis gebracht.
Onderweg vertelde ze me dat mijn vader was overleden.
Met mijn 13 jaar had ik nooit kunnen bedenken, dat dit zou kunnen gebeuren,
dus het was voor mij totaal onverwachts en een shock. Zo ook voor mijn jongste zusje.
Mijn oudere zus had het al lang zien aankomen, maar kon er met niemand over praten,
omdat ze hem had horen zeggen dat hij niet lang meer zou leven,
terwijl ze stiekem aan de deur luisterde. Het was niet voor haar oren bedoeld.
Ze deed er van alles aan om het te kunnen voorkomen en ontwikkelde dwangstoornissen,
maar het mocht niet baten. Hij ging toch.
Meteen vanaf dat moment besefte ze dat ze er niks over te zeggen had en de dwang verdween. Het hoefde niet meer. Drie dagen later was de begrafenis.
Mijn jongste zusje van 7 jaar mocht er niet bij zijn, en moest naar de overburen.
Zij heeft helemaal geen afscheid kunnen nemen.
Het zal wel goed bedoeld zijn, maar het was niet handig.
Dit voelde voor haar alsof ze er niet bij hoorde.
Het was een kille bedoening in de kerk, en later die middag kleedden we ons om,
en gingen buiten spelen. Wat moet je anders?
Vanaf die tijd werd er bijna niets meer over gezegd. Het werd ‘dood’ gezwegen.
Het leek wel taboe om erover te praten. Niemand vroeg ook wat, alsof er niks was gebeurd.
Ik vroeg me af of ze het op school wel wisten, maar dat moest wel,
want ik had een meisje uit mijn klas op de begrafenis gezien.
Het was een stuk stiller in huis en ons moeder zat met haar verdriet
en een glaasje sherry ’s avonds aan tafel.
Wij hadden het gevoel dat we er niets over moesten zeggen,
want dan zou ze weer verdrietig worden. We wisten ook niet beter.
Ik hielp haar zo goed ik kon. Ze had een paar werkhuizen,
en als ze vrijdags tegen de middag thuis kwam, had ik al gestoft en gezogen en de afwas gedaan, omdat ik in die tijd maar twee lesuren had op de vrijdag. Daar was ze wel blij mee.
We deden vaak spelletjes, maar zonder mijn vader was het allemaal veel minder leuk.
Die pijn komt in deze tijd weer tevoorschijn. Ook bij mijn zussen.
Als je vervelende dingen meemaakt 'praat er gewoon over'. Dan kun je ook verwerken.
Maar alles vasthouden is geen oplossing. Dan blijft het knagen,
en als er dan triggers komen is het er weer.
En soms weet je niet eens meer waar het vandaan komt.
Zo komen er in deze tijd ook veel dingen uit vorige levens naar boven.
Je voelt je niet goed, maar weet er de vinger niet op te leggen.
Dingen van vroeger, die je waarschijnlijk nog niet verwerkt hebt.
In je leven maak je zoveel mee, en niet alles heeft de tijd gekregen om het te verwerken.
Zo ook bij mij. Toen mijn vader overleed op zijn 45 ste,
werd ik door een juffrouw van school naar huis gebracht.
Onderweg vertelde ze me dat mijn vader was overleden.
Met mijn 13 jaar had ik nooit kunnen bedenken, dat dit zou kunnen gebeuren,
dus het was voor mij totaal onverwachts en een shock. Zo ook voor mijn jongste zusje.
Mijn oudere zus had het al lang zien aankomen, maar kon er met niemand over praten,
omdat ze hem had horen zeggen dat hij niet lang meer zou leven,
terwijl ze stiekem aan de deur luisterde. Het was niet voor haar oren bedoeld.
Ze deed er van alles aan om het te kunnen voorkomen en ontwikkelde dwangstoornissen,
maar het mocht niet baten. Hij ging toch.
Meteen vanaf dat moment besefte ze dat ze er niks over te zeggen had en de dwang verdween. Het hoefde niet meer. Drie dagen later was de begrafenis.
Mijn jongste zusje van 7 jaar mocht er niet bij zijn, en moest naar de overburen.
Zij heeft helemaal geen afscheid kunnen nemen.
Het zal wel goed bedoeld zijn, maar het was niet handig.
Dit voelde voor haar alsof ze er niet bij hoorde.
Het was een kille bedoening in de kerk, en later die middag kleedden we ons om,
en gingen buiten spelen. Wat moet je anders?
Vanaf die tijd werd er bijna niets meer over gezegd. Het werd ‘dood’ gezwegen.
Het leek wel taboe om erover te praten. Niemand vroeg ook wat, alsof er niks was gebeurd.
Ik vroeg me af of ze het op school wel wisten, maar dat moest wel,
want ik had een meisje uit mijn klas op de begrafenis gezien.
Het was een stuk stiller in huis en ons moeder zat met haar verdriet
en een glaasje sherry ’s avonds aan tafel.
Wij hadden het gevoel dat we er niets over moesten zeggen,
want dan zou ze weer verdrietig worden. We wisten ook niet beter.
Ik hielp haar zo goed ik kon. Ze had een paar werkhuizen,
en als ze vrijdags tegen de middag thuis kwam, had ik al gestoft en gezogen en de afwas gedaan, omdat ik in die tijd maar twee lesuren had op de vrijdag. Daar was ze wel blij mee.
We deden vaak spelletjes, maar zonder mijn vader was het allemaal veel minder leuk.
Die pijn komt in deze tijd weer tevoorschijn. Ook bij mijn zussen.
Als je vervelende dingen meemaakt 'praat er gewoon over'. Dan kun je ook verwerken.
Maar alles vasthouden is geen oplossing. Dan blijft het knagen,
en als er dan triggers komen is het er weer.
En soms weet je niet eens meer waar het vandaan komt.
Zo komen er in deze tijd ook veel dingen uit vorige levens naar boven.
Je voelt je niet goed, maar weet er de vinger niet op te leggen.
Waar komt het toch vandaan?
Dat kan wel zoeken zijn, want meestal weet je je vorige levens niet eens meer.
En toch moet alles verwerkt worden. Waarom heb je vanaf je geboorte watervrees?
Dat kan vanuit een vorig leven komen. Het kan zijn dat je toen verdronken bent.
Waarom kunnen kinderen hysterisch worden als ze onweer of vuurwerk horen?
Lijkt dat op bommen misschien?
Er zijn mensen die het zich wel kunnen herinneren, bijvoorbeeld door regressie therapie,
en er zijn veel verhalen te vinden. Ik heb het boek ‘bestaansrecht’ van Maarten Oversier gelezen, en daar staan ook talloze voorbeelden in.
Dat kan wel zoeken zijn, want meestal weet je je vorige levens niet eens meer.
En toch moet alles verwerkt worden. Waarom heb je vanaf je geboorte watervrees?
Dat kan vanuit een vorig leven komen. Het kan zijn dat je toen verdronken bent.
Waarom kunnen kinderen hysterisch worden als ze onweer of vuurwerk horen?
Lijkt dat op bommen misschien?
Er zijn mensen die het zich wel kunnen herinneren, bijvoorbeeld door regressie therapie,
en er zijn veel verhalen te vinden. Ik heb het boek ‘bestaansrecht’ van Maarten Oversier gelezen, en daar staan ook talloze voorbeelden in.
Als je met dingen worstelt in je leven,
waar je geen vat op kunt krijgen, en niet weet waar het vandaan komt,
dan kun je eens denken aan regressie therapie.
Het kunnen ook situaties zijn van je voorouders, waar niet over gesproken werd,
die soms heel heftig waren, zoals zelf gepleegde abortus. Zo iets bleef geheim.
Die gebeurtenissen kunnen generaties lang doorwerken en invloed hebben op het nageslacht.
Vaak weten we veel te weinig van onze voorouders en hoe die geleefd hebben.
We mogen ook niet oordelen, want wát mensen ook deden, alles heeft een reden,
en als we die reden te weten komen, kunnen dingen ‘bestaansrecht’ krijgen,
en lossen veel problemen op.
Het is een aanrader om het boek eens te lezen.
waar je geen vat op kunt krijgen, en niet weet waar het vandaan komt,
dan kun je eens denken aan regressie therapie.
Het kunnen ook situaties zijn van je voorouders, waar niet over gesproken werd,
die soms heel heftig waren, zoals zelf gepleegde abortus. Zo iets bleef geheim.
Die gebeurtenissen kunnen generaties lang doorwerken en invloed hebben op het nageslacht.
Vaak weten we veel te weinig van onze voorouders en hoe die geleefd hebben.
We mogen ook niet oordelen, want wát mensen ook deden, alles heeft een reden,
en als we die reden te weten komen, kunnen dingen ‘bestaansrecht’ krijgen,
en lossen veel problemen op.
Het is een aanrader om het boek eens te lezen.
#