Tegenwoordig is het zo gemakkelijk.
Als je vroeger ergens voor de eerste keer heen moest, pakte je de landkaart en plande de route.
De kaart was verdeeld in vakjes en elk vakje had een letter en cijfer,
dus van links naar rechts de cijfers, en van boven naar beneden de letters. Of andersom.
Bijvoorbeeld: vakje A4, D6, B12, W40, of zo.
Op de achterkant van de kaart stonden op alfabetische volgorde de plaatsnamen
met desbetreffend vak nummer. Zo kon je de plaats vinden.
Dan keek je waar je was en bedacht de kortste route naar je bestemming.
Je schreef de wegnummers op en de grotere plaats die verderop lag,
want die plaats kun je volgen op de borden.
Als je dan van de snelweg af moet, een andere snelweg op, dan was het belangrijk om het wegnummer te weten en de grotere plaats die kant op.
Van de snelweg af, staan de kleinere plaatsen aangegeven. Straten staan niet op de landkaart.
Die staan weer op een plattegrond die ook weer verdeeld in vakjes was,
met de straatnamen op de achterkant en het vak nummer.
Dat was wel een goed systeem om de weg te vinden. Peter reed vroeger op de vrachtwagen, 
en wist altijd zijn bestemming te vinden. Natuurlijk had hij niet overal een plattegrond van, 
en in desbetreffende plaats aangekomen moest hij wel eens de weg vragen. 
Dat deed hij dan meestal aan de postbode “de stempel” noemde hij die. Die wisten overal de weg.
Wat was het een vooruitgang toen in 1983 het eerste stratenboek uit kwam.

Als Peter eenmaal ergens was geweest, zat het in zijn geheugen gegrift, en daar bleef het ook.
Als zijn collega op visite was, hoorde ik ze soms praten over los adressen van twintig jaar geleden. Dan wist ie nog precies te vertellen hoe je daar moest komen.
Dan wist ie zelfs welke bedrijven er in de buurt waren, dat er een benzinepomp op de hoek was,
en dergelijke details. Daar snapte ik nou niks van.
Ik moet heel vaak ergens geweest zijn om de weg te kunnen onthouden.
Als ik in de auto reed, wees Peter altijd de weg, dus ik hoefde eigenlijk zelf niet na te denken.
Hij was mijn Tom Tom, en dat was wel gemakkelijk, maar...
Nou hij er niet meer is, moet ik zelf de weg vinden, en dat vind ik vaak best eng.
Dan voel ik me heel onzeker, en dat is niet fijn.
Ik heb wel een Tom Tom, maar ik wil zelf weten waar ik ben en hoe ik ergens moet komen.
Stel dat dat ding het niet meer doet. Wat dan?
Dus wat doe ik? Ik kijk van tevoren op de pc hoe ik moet rijden en schrijf het op een briefje;
die afslag eraf, derde rotonde rechtsaf, tweede rotonde links, eerste weg links, tweede straat rechts, voorbij de benzinepomp links en dan meteen rechts. Zo ongeveer doe ik dat dan.
Ik zet er ook wel straatnamen bij om te controleren of ik goed zit.
Mijn Tom Tom heb ik wel bij, voor als er een omleiding zou zijn, want dan weet ik het niet meer.
En het klinkt misschien gek, maar de terugweg schrijf ik ook op een briefje.
Hoe doe jij dat? Ik zal toch niet de enige zijn die dat doet?
Of toch wel?
Tegenwoordig is het zo gemakkelijk. Je stelt je navigatie in en het wijst je de weg,
vertelt je ook nog of er file is, en past je route aan. Eigenlijk hoef je zelf niet meer te denken.
En juist dát voelt nu niet goed voor me. Het maakt je afhankelijk.
Zoals ik dat vroeger had, toen Peter de weg wees als ik reed. Dat was wel gemakkelijk, maar daarom heb ik het zelf niet geleerd, en nou heb ik er moeite mee en voel me vaak verloren.
Dus door zelf de weg uit te zoeken, hoop ik dat ik er wat vertrouwder mee word
en dat het beter zal gaan.
Het scheelt ook nog of ik alleen in de auto zit, of dat er iemand mee rijdt.
Dus denk daar eens over na, als je altijd je navigatie gebruikt.
Het is wel gemakkelijk, maar je hoeft zelf niet meer te denken,
en volgens mij is dat niet goed voor je geheugen en je oriëntatie.
Als dan het systeem eens uit valt, ben je 'in the middle of nowhere'.
Ik heb pas zitten bedenken om eens weg te gaan, zomaar ergens heen, over de snelweg.
Dan van de snelweg af door onbekende plaatsen naar een onbekende bestemming een uur verder, en dan zelf de weg weer terug te vinden.
Misschien ben ik er dan doorheen.
Ik zorg dan wel dat ik met een volle tank vertrek.
#