10 augustus
We krijgen vaker tekens dan we denken.
Als mensen zijn overleden is dat nog niet het einde.
Ja, het einde in de fysieke wereld, maar er is ook nog een geestelijke wereld.
Toen mijn moeder in haar slaap was overgegaan waren we naar haar toe gegaan.
De dag ervoor hadden haar achterkleinkinderen kerststukjes gemaakt voor haar,
en voor de mensen waar ons moeder het meeste contact mee had. Ook hadden ze een kleurplaat gemaakt van een roodborstje. Ze hield van roodborstjes.
Als je haar aan de telefoon had, kon ze tussen het gesprek door ineens zeggen:
“het roodborstje zit weer in de tuin”.
Toen we met zijn allen de crematie aan het regelen waren en aan de thee zaten,
pakte mijn zus een schaaltje voor het theezakje. Er stond ook een roodborstje op.
Tijdens het uitzoeken van de kaart kwamen we er een tegen met, jawel: “een roodborstje”.
We waren het er meteen over eens, "die moest het worden."
Sindsdien komen we regelmatig roodborstjes tegen op momenten dat we het moeilijk hebben,
zoals op de sterfdag van Peter. Maar ook op leuke dagen zoals zussendag,
als we met zijn drieën ergens wandelen. Dan komen we er weer eentje tegen.
“Ze laat ons op die manier weten dat ze er bij is” denk ik dan.
Een tijdje voordat ons moeder het aardse leven verliet, vroeg ik haar
of ze me een teken wilde geven als zij eerder als ik zou overgaan.
Als het andersom zou zijn, zou ik haar een teken geven. Dat was oké.
Een week voor mijn eerste verjaardag zonder ‘s moeder, zaten er heel veel Atalanta vlinders bij ons onder het afdak op de druivenstruik en tegen de achtergevel.
Tientallen waren het er. Wat bijzonder, die zag je hier nooit.
Tot een week na mijn verjaardag hebben ze er gezeten. Prachtig!
Ik vond het heel bijzonder, maar dacht er niet echt bij na.
Tot het moment dat ik naar de mat keek, die voor de poort lag. Die mat kwam van haar af
en hij had de afbeelding van, jawel:  “een Atalanta” Toen viel bij mij het kwartje.
Het was het teken van ons moeder dat ze me zou sturen. De tranen liepen over mijn wangen,
en als ik er weer aan denk komen ze weer boven.  We krijgen vaker tekens dan we denken.
Je moet ze natuurlijk wel zien!

De jaren erna waren er geen Atalanta’s.
Nou heb ik haar gevraagd of ze me dit jaar weer een Atalanta vlinder wil sturen
op mijn verjaardag. Ik ben benieuwd. Maar toen ik dit vroeg dacht ik ook: "dat duurt nog even, daar moet ik nog een maand op wachten. Afgelopen week zat ik met mijn zus in de tuin,
en opeens verscheen een Atalanta. Meteen moest ik weer denken aan het teken van ons moeder.
Misschien wist ze dat ik ongeduldig was en stuurde er alvast een langs.
Ik pakte mijn i pad om even een foto te maken, maar de vlinder liet zich niet fotograferen.
Ik denk dat ik toch nog moet wachten tot mijn verjaardag.
Met Peter had ik ook afgesproken om een teken te geven, en een dag of twee na zijn overlijden kreeg een vriendin al berichten van hem door, die ze weer aan mij doorgaf. Heel bijzonder en mooi. En een paar weken daarna nog een keer. Twee keer werd ik wakker
toen ik hem mijn naam hoorde zeggen. Ik hoorde het écht met mijn oren,
en niet met mijn gedachten.
Ook heb ik via een medium verschillende keren boodschappen gekregen van Peter.
Zij kan contact maken met overledenen. En dan verteld ze dingen die ze helemaal niet kan weten en die duidelijk van hem komen. Ik heb op die manier wel wat ophelderingen gekregen, en weet dat hij in het hiernamaals het overzicht heeft gekregen waar hij in het leven mee worstelde,
en dat het nou heel goed met hem gaat. Dat geeft ook wel troost, hoewel ik hem nog steeds
heel erg mis. Het geeft me ook de mogelijkheid om mezelf te ontplooien en spiritueel te groeien,
en mijn bewustzijn te ontwikkelen, en daar ben ik dan mee bezig.
Ik zou zelf ook wel met hem willen communiceren, zoals het medium dat doet,
maar dat lukt me nog niet.
Toch heb ik op de een of andere manier af en toe contact met Peter. Als ik iets kwijt ben vraag ik aan hem of hij weet waar ik het gelaten heb.  Ik hoor dan geen stem, maar ineens schiet er iets in mijn gedachten, en als ik daar dan ga kijken ligt het er. Als ik een eind moet rijden,
vraag ik altijd of hij mee gaat en me de weg wijst als ik het niet meer weet.
Dat geeft me wel een vertrouwd gevoel.  Soms is het of ik zijn aanwezigheid voel,
maar dan twijfel ik weer. Verzin ik het misschien zelf? Ik hoor van mensen om me heen ook wel eens dat ze het gevoel hebben dat hun overleden dierbare er is, maar dan ook weer twijfelen.
Ik denk dat dat komt omdat het niet tastbaar is.
Zo heb ik pas een boek gelezen op aanraden van iemand, die het zelf ook heel mooi vond.
Het heet: Tekens zijn overal, van  Laura Lynne Jackson
Hele bijzondere verhalen die mensen mee mochten maken.
Het neemt veel twijfels weg.
#